'De lach van Fleur blijft voor altijd bij ons’

Een sprankelende puber

Spontaan, vrolijk en altijd bezig: zo omschrijven haar ouders Fleur. “Haar broertjes kijken op naar hun grote zus, die geniet van kleine dingen: een ritje naar de McDonald’s, een middag met vriendinnen, volleyballen, naar de manege en gekke filmpjes maken voor haar vrienden of haar vriendje Arnoud, op wie ze dol is”, vertelt Wytske.

Door haar drukke dagen is rond negen uur ’s avonds haar energie echt op. “Dat wist ze zelf ook en ging dan lekker naar boven. Maar stil was het nog lang niet, hoor. Ze genoot erg van muziek en daar konden wij ook allemaal van meegenieten”, vertelt Peter lachend. “Of ze scrolde nog even op haar mobiel, keek op Snapchat of TikTok en belde met haar vrienden en vriendinnen.” Net als haar vader droomt Fleur ervan vrachtwagenchauffeur te worden. Ze oefent achteruitrijden op de oprijlaan, probeert een brommer uit en voelt zich vrij op de scooter. “Dat zat gewoon in haar bloed”, zegt Peter trots, terwijl hij glimlacht bij de herinnering.

Zorg & Welzijn

Ondanks haar stoere kant kiest Fleur voor de opleiding Zorg & Welzijn. Wytske voelt dat het misschien niet helemaal bij haar past, en overlegt na twee maanden met haar dochter of ze misschien toch naar de opleiding Techniek wil. Maar Fleur vond haar klas te leuk en wilde graag doorzetten. “Ze redde zichzelf overal”, vertelt haar moeder.

De avond die alles veranderde

Zondag 29 december 2024 lijkt een gewone dag. Fleur is bij haar vriendje Arnoud en fietst op tijd naar huis. Aan de keukentafel geniet ze nog van haar favoriete snack noodles, kletst wat met haar ouders die op de bank aan de koffie zitten en gaat douchen. Na een tijdje klopt Vince aan, want hij wil zijn tanden poetsen, maar hoort niets anders dan muziek.

Wytske: “Vince riep ons. Toen wij op de deur klopten, kwam er geen reactie. We keken elkaar aan en twijfelden geen moment. Peter forceerde de deur en we zagen meteen dat het niet goed was. Fleur lag op de grond, levenloos. Peter voelde geen hartslag en startte direct de reanimatie.”

Ondanks de paniek handelt het gezin snel. Wytske belt 112 en volgt de instructies tot de ambulance arriveert. “Binnen elf minuten was de ambulance er - dat is snel voor het buitengebied”, vertelt ze. Het traumateam neemt het over, de AED vindt een hartslag. In de ambulance brengen ze Fleur in slaap en rijden naar het UMC Groningen.

Onzekerheid en hoop

De artsen besluiten Fleur 72 uur in coma te houden. Oud en Nieuw brengen Peter, Wytske, Joey en Vince aan haar bed door. Haar kamer vult zich met kaartjes en berichten van vrienden. Omdat de kinder-IC overvol is, verhuist Fleur naar de volwassen IC. Daar gelden strengere regels voor bezoek. Toch wijken haar ouders zo min mogelijk van haar zijde. “We waren dankbaar dat we zo vaak mochten komen”, vertelt Wytske.

Op 2 januari proberen artsen haar wakker te maken. Maar haar lichaam reageert niet zoals gehoopt, de temperatuur loopt op en in de nacht krijgt ze insulten. Een MRI volgt. Vrijdagmiddag 3 januari komt de onomkeerbare boodschap: de hersenschade is te groot, Fleur zal nooit meer wakker worden. De oorzaak van de hartstilstand blijft onbekend.

Een hartverscheurende beslissing

Peter en Wytske krijgen van de artsen het ingrijpende bericht dat er geen enkele kans meer is op herstel en dat de behandeling moet worden stopgezet. Daarbij komt ook de vraag of ze hebben nagedacht over orgaandonatie. Omdat dit nooit eerder thuis met Fleur is besproken, beslissen haar ouders op basis van hun manier van leven en opvoeden. “Fleur hielp altijd”, zegt Wytske. “Dit paste bij haar.” Vier mensen kregen dankzij Fleur een nieuwe kans op leven. Voor haar ouders is dat troostend. Later hoorden zij van twee vriendinnen die heel dichtbij Fleur stonden dat Fleur ooit eens op school had gezegd dat ze donor wilde zijn, mocht er ooit iets gebeuren - een bevestiging dat de keuze goed was. Fleur blijft geven, ook na haar dood.

Thuis omringd door liefde

Op zaterdagmorgen 4 januari rond kwart voor tien wordt de beademing afgekoppeld. Een kwartier later overlijdt Fleur, met haar ouders en broertjes aan haar zijde. Nog diezelfde middag komt ze thuis. Een verpleegkundige zet zich volledig in om dit mogelijk te maken. Om half vier ligt Fleur in haar eigen bed, aangekleed door haar vader. Hulp komt van alle kanten. Vrienden helpen het huis gereed te maken - de familie zit namelijk in een grote verbouwing op de benedenverdieping. “Dat was echt hartverwarmend”, zegt Wytske.

Een liefdevol afscheid

De dagen daarna volgen in een roes. Op de dag van het afscheid werd Fleur met een koets naar de kerk gebracht, bedekt met bloemen en haar kist volgeschreven met liefdevolle teksten. De kerk zat vol met honderden vrienden, familie en anderen die afscheid kwamen nemen van dit veel te jonge meisje. Na de afscheidsdienst volgde de crematie. De urn die later in huis kwam, weerspiegelt Fleur helemaal: een pony, een volleybal, klompen, een kruisje, een lampje en de woorden You are so loved, gebaseerd op een tekst uit de Bijbel, Johannes 3:16.

Verder zonder Fleur

Het gezin probeert langzaam de draad weer op te pakken. Joey en Vince gaan weer naar school. Zo af en toe komt er een vraag: “Hebben jullie Fleur zelf aangekleed?” Alles mag worden uitgesproken, niets wordt weggestopt. Thuis is het gemis tastbaar. Geen broodje hagelslag met thee meer aan tafel. Geen geur van noodles in de keuken. Haar pony staat nog in de wei en brengt herinneringen boven. Vriendinnen komen langs en zoeken troost bij het dier dat ook bij Fleur hoorde.

Geloof draagt hen

Juist nu ervaren Peter en Wytske hoe belangrijk hun geloof is. Wytske: “We weten dat Fleur op de allerbeste plek is waar ze maar kan zijn en dat we haar op een dag weer mogen zien. Ook hebben we op zoveel manieren mogen meemaken dat God voor ons zorgt. Alle mensen die nu zo om ons heen staan, heeft Hij al eerder in ons leven geplaatst, wetend wat wij moesten doormaken. Hij heeft zijn engelen om ons heen gezet. We voelen ons echt gedragen en dat maakt dat we het immense verdriet iets kunnen dragen.”

Fleur blijft in ons hart

In maart zou Fleur vijftien zijn geworden. Honderd mensen verzamelen zich in de tuin om ballonnen op te laten. Even later komt een bericht van de EO: of er een serie mag worden gemaakt samen met Fleurs vrienden. Peter en Wytske twijfelen, maar stemmen toe. “Het is bijzonder dat ze voor altijd ergens te zien blijft”, zegt Peter.

Vooruitkijken gaat stap voor stap, heel voorzichtig. Soms lukt werken, soms niet. Soms helpt het om weg te gaan, soms juist om thuis te blijven. Wat Peter en Wytske willen dat nooit vergeten wordt? Dat Fleur vol liefde leefde, altijd zorgzaam was en er echt was voor anderen. “Fleur zit voor altijd in ons hart”, sluit Peter af.

Bekijk hieronder de aflevering van Vrienden na het leven, waarin Fleurs vrienden vertellen over haar verlies.

Geschreven door Ellen Basjes