Blog Sarah | Licht raakt het donker

Voorzichtig loop ik de ruimte in. Wetend dat ik de kist ga zien. Mijn adem stokt. Mijn hart klopt in mijn keel en ik voel mijn tranen branden. Wanneer ik naar rechts kijk zie ik ‘m staan. Blank hout. Deze lijkt op die van mam.

Tranen lopen over mijn wangen. Dit is het afscheid. Weer een afscheid. Het doet pijn. Is rauw, maar schept ook zo’n enorm sterke verbinding. Alle mensen in deze ruimte kenden hem.

Hij wordt herdacht. Hij wordt opnieuw geleefd. Beleefd en gezien. Gehoord en gevoeld. Foto’s, muziek, een door hem gezongen liedje. Je ziet zijn handen gitaar spelen. Zijn stem vult de ruimte.

Licht

Iedereen kijkt naar het scherm en is stil. Het is doodstil. Tranen vloeien. De zon laat een straal naar binnen vallen. Licht raakt het donker. Lichtheid de zwaarte.

Buiten fluiten de vogels wanneer het avondrood aan de hemel verschijnt. De dag is voorbij. Het slotcouplet gespeeld. Als je je zintuigen goed open stelt, ruik je de lente. Een nieuw begin.

Thuis zie ik de sneeuwklokjes hun hoofdjes boven de grond steken. De goudgele topjes van de krokussen ernaast. Ik voel dankbaarheid voor het mogen ervaren van deze schoonheid. Dankbaarheid voor het leven. Juist op deze momenten.

Op de momenten van pijn en verlies, zie je wat ertoe doet. In mijn hart draag ik herinneringen met me mee. Met mijn ogen kijk ik naar het leven. Dit heeft zoveel te geven.