Blog Laura | ‘Wie is mijn moeder?’

Moeder vinden

Daar sta ik dan, onder een tl-buis in de garage van mijn ouderlijk huis. Ik heb een zware doos met foto’s op een tafel gezet en probeer de boel te sorteren. Van allerlei jaren gaan er foto’s door mijn handen heen. Van zwart-witfoto’s uit de jaren ‘70 tot foto’s uit mijn eigen kindertijd. Er is geen doorkomen aan. Maar ik ben op een missie: ik wil foto’s van mijn moeder vinden.

‘Ik wil zelf op zoek gaan naar wie mijn moeder is geweest.’

De vraag ‘Wie is mijn moeder?’ houdt mij bezig in mijn rouwproces. Toen ze overleed was ik zes jaar, waardoor ik haar nooit goed heb leren kennen. Als ik eerlijk ben, voelt mijn moeder al jarenlang ver weg. Ze is in de hemel bij God, maar niet bij mij. Ik heb een beeld van haar gevormd op basis van enkele verhalen. Ik voel dat die verhalen voor mij niet meer genoeg zijn. Ik wil zelf op zoek gaan naar wie ze is geweest. Wat hield haar bezig? Waar werd ze blij van?

De verhalen komen los

Door foto’s te kijken kom ik meer te weten over haar leven. Ik zie ook foto’s van haar in dezelfde leeftijd als ik. Dat ze bijvoorbeeld in de tuin aan het werk is van mijn ouderlijk huis. Zo kan ik me voorstellen hoe haar leven er toen uitzag, en komt ze een beetje tot leven.

‘Ik krijg haar steeds beter in beeld, maar helemaal compleet al de puzzel niet worden.’

Ook zoek ik contact met mensen die haar vroeger goed gekend hebben. Ik vraag hun of ik een soort interview mag houden over mijn moeder. Uiteindelijk ga ik twee keer op bezoek bij mensen. Beide keren word ik warm onthaald en vliegt de tijd voorbij. Ik mag alle vragen stellen over mijn moeder die ik maar wil. Hoe kennen jullie elkaar? Waar sprak ze vaak over? Wat vond ze belangrijk? De verhalen komen los, er wordt gelachen en gehuild. Het mooie is dat de verhalen in elkaar overlopen en elkaar bevestigen.

Puzzelstukjes

Zo krijg ik steeds meer puzzelstukjes in handen: foto’s van mijn moeder, verhalen van familieleden, grappige anekdotes en mijn eigen herinneringen. Stukje voor stukje leg ik de puzzel van mijn moeder. Ik krijg haar steeds beter in beeld. Helemaal compleet zal de puzzel niet worden. Dat is even slikken. Toch ben ik al verder gekomen dan ik ooit had gedacht. Ik kan me voorstellen wie ze is geweest. Sterker nog, ik kan me steeds beter voorstellen hoe ze nu zou zijn geweest. En hoe ze tegen mij en mijn leven aan zou kijken. Ze is echt dichterbij me komen te staan. Wat dat betreft kan puzzelen zo troostrijk zijn!