Blog Laura | ‘Het overlijden van mijn moeder had ik al lang verwerkt. Dacht ik…’

Jubileum

Het is al het einde van de middag als ik naar de begraafplaats fiets. Het is vandaag vijfentwintig jaar geleden dat mijn moeder overleden is. Ik heb bloemen voor haar gekocht. Als ik het hek van de begraafplaats open, vertraag ik mijn tempo. Op een begraafplaats neem je de tijd. Hier is geen haast.

Als mijn moeder op 47-jarige leeftijd overlijdt aan de gevolgen van borstkanker, ben ik nog maar zes jaar oud. Nu zijn we vijfentwintig jaar verder. Een ‘zilveren jubileum’. Ook al vier je zoiets niet met een overlijden. Mensen zeggen vaak dat het eerste jaar na een verlies het zwaarste is. Ik herinner me van dat eerste jaar vooral dat de dagelijkse dingen ineens anders lopen. Bijvoorbeeld dat ik zelf mijn gymtas klaarmaak. Maar zwaar zou ik dat eerste jaar voor mezelf niet willen noemen.

Verlies van lang geleden

Als ik eind twintig ben, ga ik een zogenaamd verlaat rouwproces aan. Ik rouw alsnog om het verlies van lang geleden. De tijd lijkt weggevallen te zijn. Het overlijden van mijn moeder staat na al die jaren ineens op de voorgrond, alsof het gisteren gebeurd is. Dat is een ervaring die me verbaasd heeft. Hoe kan dat? Ik dacht dat ik het al lang achter me gelaten had.

Onbewust duw ik mijn gevoelens weg naar het verleden, alsof ze er vandaag niet zijn

Veel mensen denken dat je een verlies achter je moet laten om weer verder te kunnen gaan. Zo heb ik jarenlang tegen mijn moeders overlijden aangekeken: het is iets van lang geleden, dat ligt achter me. Ik ben altijd gericht geweest op doorgaan. Onbewust duw ik daarmee mijn gevoelens weg naar het verleden, alsof ze er vandaag niet zijn.

Golfbeweging

Wat ik heb geleerd is dat je een verlies ook kunt zien alsof het in een golfbeweging verloopt. Net zoals bij de zee. Bij eb is het water ver weg, bij vloed is het water volop aanwezig. Door er zo naar te kijken, is het niet vreemd dat een overlijden van lang geleden ineens op de voorgrond staat. Dat ervaar ik nog steeds zo. Ik kan er lange tijd niet aan denken, en ineens geraakt zijn als een nichtje (in de kleuterleeftijd) vraagt of ik haar moeder wil spelen.

Het zal nooit helemaal ‘af’ zijn, dat hoeft ook niet.

Nu ik verder ben in mijn proces zie ik het overlijden van mijn moeder alsof het altijd mee beweegt met mijn eigen leven. Het verlies kan een tijd ver weg voelen en soms juist heel aanwezig zijn. Het zal nooit helemaal ‘af’ zijn. Dat hoeft ook niet.

Feest

Vandaag op deze jubileum dag staat het gemis weer even op de voorgrond. De bloemen zet ik op het graf neer. Bij de vele bloemen die er door mijn familie al neergezet zijn. Het lijkt wel feest, zo mooi ziet het eruit. Ik kijk er tevreden naar. Vijfentwintig jaar, de tijd lijkt voorbij gevlogen. En toch voelt het soms nog dichtbij.