‘Ik wilde dat hij zou vechten’
“De zon schijnt. Ik zit in het gras. Het is 12 maart 2017 en mijn man is overleden. Wat nu?” Er zaten precies zes weken tussen de dag waarop Stephan hoorde dat hij kanker had en de dag waarop hij stierf. Hij wilde naar de hemel. Onbegrijpelijk, vond zijn vrouw Jacqueline Koops (48).
Als Stephan na maanden moe-zijn en verschillende diagnoses te horen krijgt dat in zijn hele lichaam tumorcellen zijn gevonden, kan Jacqueline dat niet bevatten. “Maar Stephan wel”, vertelt ze in een interview in Visie . “Hij was klaar. ‘Ik ga naar de hemel,’ zei hij tegen me. Dat vond ik onbegrijpelijk. Ik wilde dat hij zou vechten! Ik wilde kijken wat er medisch gezien nog mogelijk was, ik wilde gebedsgenezing, ik wilde dat hij er alles aan zou doen om te genezen.
“Ik moest wel met hem meegaan in dat verlangen naar de hemel, hoe moeilijk dat ook was”
Een paar uur lang voelde ik me ontzettend ongeliefd. Houd je dan niet van mij? Laat je me dan zo makkelijk zitten? Tot ik naar de kinderen keek. Onze twee prachtige, lieve kinderen. Toen dacht ik: als je daar niet voor wilt leven, wil je voor mij ook niet leven. Dan begrijp ik dat de pijn te erg is. Ik moest wel met hem meegaan in dat verlangen naar de hemel, hoe moeilijk dat ook was.”
Afscheid
Vanuit het ziekenhuis gaat Stephan direct na een hospice om te sterven en al na een paar week breekt de
week aan dat Jacqueline’s man zal sterven. “Ik zag het gebeuren. Hij kon zijn armen niet meer optillen, hij kon alleen nog maar fluisteren en hij had al een doodsmasker.
De arts in het hospice stelde voor dat Stephan ritalin zou slikken. Van dit medicijn zou hij een oppepper krijgen, waardoor we meer tijd kregen om afscheid te nemen. De volgende ochtend kreeg hij zijn eerste dosis, en vanaf dat moment zat hij al in zijn stoel te praten. Hij kon ook weer bewegen! Stephan voelde wat ik normaal gesproken had: hoera, een nieuwe dag! Dankzij de ritalin voelde hij voor het eerst hoe het was om zoveel levensvreugde te hebben.
Pizza
Het waren tien gezellige dagen. Op de laatste avond hebben we zelfs nog pizza laten bezorgen. Maar op de elfde dag was het foute boel. Ritalin is een oppepper, geen geneesmiddel. Op de achtergrond raasde de ziekte door, en nu was er écht niets meer aan te doen. Uiteindelijk namen we voor de laatste keer afscheid van elkaar. Daarna kreeg hij slaapmedicatie. Op zondagochtend blies hij zijn laatste adem uit. Hij was 55 jaar.”
‘Na zijn overlijden bleek ik opeens een bucketlist te hebben’
Het leven van Jacqueline is na die dag totaal anders geworden. “Ik kan verlangen naar de hemel, maar ik wil ook graag leven. Soms voelt het alsof ik met één been in de hemel leef, en met het andere hier op aarde sta.. Ik heb gezien dat het leven zomaar voorbij kan zijn. Binnen zes weken, in Steefs geval. Na zijn overlijden bleek ik opeens een bucketlist te hebben. Ik wilde graag nog naar New York, Jeruzalem en Thailand. Dus vorig jaar ben ik in mijn eentje een paar dagen naar New York geweest. Ik wil alles uit het leven halen wat erin zit. Dat heb ik ook tegen de kinderen gezegd: ook al gaat papa naar de hemel, wij gaan er een mooie tijd van maken.
Ik merk dat vreugde en verdriet naast elkaar kunnen bestaan. Steef is weg. Hem ben ik kwijt, en dat maakt me verdrietig. Maar ik ben ook onwijs gelukkig met mijn kinderen. Het mag er allebei zijn.
Jacqueline is te zien in de uitzending van Ik mis je tv op zaterdagavond 17 maart om 18.35 uur op NPO2.
