Karolina schrijft ontroerende brief aan haar dochtertje (4)
Vier jaar en drie maanden. Zo lang mocht Isabella bij haar ouders en zusje zijn. Haar moeder Karolina schrijft haar een brief waarin ze vertelt hoeveel ze van haar houdt en hoe erg ze haar lieve dochter mist.
Mijn allesje,
Als iemand mij zou vragen: ‘Heb je nog dromen?’, wat zou ik daarop antwoorden? Wat als ze van je zijn afgenomen? Tellen ze dan nog mee?
Ik mis je
Mama schrijft deze brief aan jou, mijn lieve Isabella. Om je te vertellen dat ik elke seconde van de dag, jouw herinneringen levend hou. Voor mijzelf maar ook voor papa en je kleine zusje. Ik mis je verschrikkelijk, de leegte die je achterliet is niet te omschrijven.
‘In mijn wereld kom je nog gewoon terug’
Alles is thuis achter gebleven als op de laatste dag. Jouw kamertje, je jasjes aan de kapstok en de handdoek die op het droogrek hangt. In mijn wereld kom je nog gewoon terug. Ik kan niet alles opruimen, want stel dat. Zo leef ik sinds de dag dat je er niet meer bent.
Alles liep anders
De vreselijke stofwisselingsziekte heeft je vanaf je geboorte geen eerlijke kans gegeven. Alles liep anders, dat zelfs wij niet wisten dat het zo heftig kon worden. De ziekte ontnam alles. Je hebt nooit leren zitten, staan of lopen. Eten ging via een sonde en de epilepsie bracht je verschillende malen in het ziekenhuis. Dat was ons leven. Maar we waren samen. Ik hield jouw handje elke nacht vast. We sliepen samen in bed, ja ook in het ziekenhuisbed. Alles om jou comfort te bieden en ergens ook voor mij, want ik wist niet dat we maar vier jaar en drie maanden samen mochten door brengen. Elke dag was er één en waar jij was, daar was ik.
‘Voor een meisje dat nooit heeft kunnen praten, heb je ontzettend veel gezegd’
Vol bewondering en trots keek ik naar je, maar tegelijk ging ik kapot. Mijn kleine meisje hoorde niet in het ziekenhuis. Je zou juist moeten spelen en rondrennen. Niemand kon mijn werkelijke verdriet begrijpen. Ik wou je de wereld geven en je gelukkig maken. Voor een meisje dat nooit heeft kunnen praten, heb je ontzettend veel gezegd. Je blik en uitdrukkingen kende ik al door en door. Zodra je lachte, vulde mijn hart zich van vreugde. Lachen is een medicijn en dat deed ons beiden goed. Elke dag was ik blij dat je er gewoon was. Niks is vanzelfsprekend en je horen ademen was weer een teken van leven.
Liefde
Samen gingen we vaak op pad. Ik wou je zoveel mogelijk van de wereld laten zien. Een boom, koeien en wolken. Alles vond je fascinerend en je kon vol ongeloof naar de mooiste bomen kijken. Jij maakte alles bijzonder en liet ons zien wat er echt belangrijk in het leven was. Ik mis je zo erg, lieve Bell Bell. Hoe kan ik zonder jou leven? Hoe hou ik het vol? Ik zou er alles voor geven om je te knuffelen. Dicht tegen me aan te houden en je te overspoelen met liefde. Elke dag hoop en wens ik, dat je vrij bent. Vrij van de pijn en de ziekte. Je verdient alle geluk van de wereld en ik koester elk moment met jou. Je blijft mijn grote liefde en ooit zijn we weer samen.
Ik hou van je, mama
Zou jij ook een brief willen schrijven aan jouw overleden dierbare? Lees hier hoe je jouw bijdrage kan insturen.
