Gratis inloggen

Praat mee op onze sites, beheer je gegevens en abonnementen, krijg toegang tot jouw digitale magazines en lees exclusieve verhalen.

Door in te loggen bevestig je dat je de Algemene Voorwaarden en Privacyverklaring van de EO hebt gelezen en begrepen.

Hulp nodig?

Check de veelgestelde vragen.

NPO Start
Uitgelichte afbeelding

Job Cohen in ju­bi­le­um­uit­zen­ding van De Kist: ‘Ik ben niet bang voor de dood’

gisteren · 20:30

Update: gisteren · 20:30

De dood heeft nooit diepe indruk gemaakt op Job Cohen. Toch zijn de thema’s afscheid en rouw hem niet vreemd. De voormalige politicus en burgemeester van Amsterdam verloor namelijk zijn vrouw aan MS. “Haar ziekte en overlijden zijn het ergste wat ik heb meegemaakt.”

“Ik ben niet bang voor de dood,” vertelt Job Cohen aan presentator Kefah Allush in EO-programma De Kist. “Ik heb weleens op de intensive care gelegen. Ik werd toen wazig, en voelde iets raars, en het volgende moment waren er mensen op mijn hart aan het pompen. Het leek me een fantastische manier om zo dood te gaan, dat het vanzelf gebeurt.”

Wonder

De voormalige partijleider en staatssecretaris beseft dat de kans groter was geweest dat hij er überhaupt nooit zou zijn geweest. “Mijn ouders waren allebei joods en hebben tijdens de oorlog ondergedoken gezeten. Mijn moeder is verraden, en door twee politieagenten naar Amsterdam gebracht. Toch wist ze van die agenten weg te rennen en op een tram te springen. Als ze dat niet had gedaan, had ik hier niet gezeten.”

Kop in het zand

Hoewel de ouders van Cohen oud zijn geworden, heeft hij zijn eerste echtgenote op 67-jarige leeftijd verloren. “Ze had MS, en haar gezondheid ging langzaam achteruit. Op een gegeven moment kon ze niets meer – maar wat heeft ze dapper geleefd. Ze is lerares geweest op een school, en toen ze fysiek minder kon, werd ze decaan. En wat heeft ze dat geweldig gedaan!”

'Wat heeft Lidie dapper geleefd'

Tijdens haar ziekzijn steken Cohen en zijn vrouw hun koppen in het zand. “Doorgaan, doorademen, er zijn, verdergaan met dingen.” Bewust bezig zijn met de situatie was hij niet. “Toen iemand mij eens vroeg: hoe is de rouw? Dacht ik eerst: hoezo, rouw? Lidie is er toch nog? Maar ze veranderde natuurlijk wel, en daarin voelde ik ook gemis. Het perspectief op de ander was veranderd, en dat is ook rouw.”

Dankbaar

Als het einde van het leven van Cohens vrouw dichterbij komt en ze in het ziekenhuis ligt, zitten Cohen en zijn twee kinderen aan haar bed. “Ik ben nooit zo bezig geweest met het feit dat ze er op een gegeven moment niet meer zou zijn.” Maar als ze er niet meer is, rouwt Cohen om haar. “Het is mooi om terug te halen wat je hebt meegemaakt samen, en te bedenken wat voor bijzonder mens ze was.”

Meest gelezen

Lees ook

Ontvang bemoedigende artikelen & verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

Lees onze privacyverklaring.