Blog Rebekka | Sommige dingen waren alleen van mama en mij

Om me heen galopperen paarden voorbij. Halverwege de les is het tijd voor een rondje galop. Terwijl ik wacht op mijn beurt, kijk ik naar de vrolijke oortjes van het paard Lien waar ik vandaag op mag rijden. Eventjes kriebel ik haar en geef een belonend klopje op haar hals. Ik geniet. Toch krijg ik tijdens dit pauzemoment meestal last van het bekende vervelende gevoel. Misschien omdat ik dan even tijd heb om te denken aan alle herinneringen die bovenkomen tijdens het rustig rondstappen.

Paarden aaien

Al jong was ik dol op paarden. Als kind misschien nog wel meer dan nu. Uren kon ik dromen over mijn eigen paard. Die droom heb ik allang niet meer, maar nog altijd geniet ik ervan om even die grote dieren te knuffelen, hun zachte neuzen te kriebelen en een ritje te maken. Niemand in mijn familie die ook maar iets met paarden heeft. Dat had ik echt van mama.

Wanneer het regende, bracht en haalde ze me met de auto naar de les. Soms was ze er al iets eerder, nog voor de les was afgelopen, zodat ze even naar me kon kijken. Na afloop stond ze ook graag bij de stallen om de hals van een paard te aaien. Op een dag maakten we met zijn tweetjes een buitenrit. Hoewel ze geen geoefende ruiter was, lukte het haar in een mum van tijd om mee te draven. Mijn vader gaf haar later opnieuw een buitenrit cadeau. Daar mocht het nooit meer van komen.

‘Het voelt bijna verkeerd om seizoen 4 van The Crown af te kijken’

Ik laat Lien draven om vervolgens te galopperen. Het nare gevoel, dat er vanavond niemand is die vraagt op wie ik mocht rijden, of het leuk was en of het goed ging, probeer ik even van me af te zetten.

Het is niet per se het feit dat ik niemand meer heb om na te praten over mijn paardrijlessen. Het zijn al die dingen die ik alleen met mama deelde, waarvan ik nu de verbinding met haar zo mis. Zoals haar liefde voor muziek. Zingen en gitaarspelen waren dingen waar ik ontzettend van genoot, en waar mama altijd zo trots op was. Na haar overlijden haalde ik daar nauwelijks nog plezier uit. Mijn gitaar heeft maandenlang stof staan happen.

Plezier terugvinden

Of zoiets simpels als de series die we samen keken. Een week voor ze overleed, keken we samen naar seizoen 4, aflevering 8 van The Crown. Het idee om verder te kijken is nooit in me opgekomen. Ik wil het niet meer, maar het voelt ook bijna verkeerd.

Sommige dingen hebben misschien voor altijd hun glans verloren. In een goede poging probeer ik het wel vast te houden en het plezier terug te vinden. Mijn gitaar heb ik inmiddels weer opgepakt. Juist vanwege het gevoel van verbinding met mama die dat geeft en omdat het iets van ons alleen was.