Blog Bertine – Het gewone leven

Zorgen voor Daan

De afgelopen jaren draaide veel om Daan en waren we heel veel in het ziekenhuis. Mijn leven was daarin best heel beperkt, tijd voor andere dingen was er niet. Ik had een klein beetje een gewoon leven en het andere deel bestond uit het zorgen voor Daan. Als ik er nu aan terug denk zou ik zo weer willen ruilen. Graag zelfs, al moest ik met Daan in het ziekenhuis gaan wonen. Ik zou het doen!

Nieuwe mensen

Tja en wat gebeurt er als je weer in het gewone leven stapt, dan kom je nieuwe mensen tegen. En deze mensen gaan vragen stellen. Bijvoorbeeld op mijn nieuwe werk. De eerste vragen zijn vaak heel algemeen: “hoe is het?” Alleen die vraag al, is best lastig. Op die vraag kan ik prima en met een dikke glimlach zeggen: “goed”. Ook al voel ik me op dat moment niet goed, ik kan prima dat masker opzetten en vol overtuiging iets zeggen. Ook dat heb ik de afgelopen jaren geleerd. Maar daarna komen bij mensen die je voor het eerst spreekt andere vragen naar boven: waar woon je, ben je getrouwd en heb je kinderen?

Vandaag kreeg ik ook een vraag over mijn kinderen, van een klant op het werk. “Hoe oud zijn je kinderen?” Tja, ik wil dan zakelijk blijven dus ik antwoord: “twaalf en zeven”. We gaan verder met het gesprek, maar het voelt zó niet goed. Dus roep ik toch maar tussendoor dat ik nog een zoon van veertien heb! “Ja ik heb nog een zoon, maar die is vorig jaar overleden.” Dan is het stil.

Die stilte, die schrik reacties, ik vind ze zo lastig. Sommige mensen zijn gewoon in shock, andere krijgen tranen in hun ogen en weer andere weten totaal niet wat ze moeten zeggen. En ik? Ik wil eigenlijk zeggen hoe erg het is. Hoe veel ik hem mis en dat de glans van mijn leven is. Dat doe ik niet. Waarom niet? Ik wil die ander beschermen zodat de shock niet te hard aan komt. Daarbij heb ik ook niet altijd zin om erover te praten.

En ja het is erg, maar live goes on. Hoewel…, ik moet door. Ik ga door met leven, het is te mooi om dat niet te doen. Ik werk met super veel plezier. Doe leuke dingen met mijn twee andere kinderen. Ik heb zelfs een totaal ander leven gekregen: een leven zonder ziekenhuis in en uit. Een leven met en zonder Daan in één.