Gerries vrouw overlijdt door suïcide: ‘Onze dochter is bang dat ik ook doodga’

Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.

Laat maar

Kijkend naar Carla’s online datingprofiel, denkt Gerrie: Laat maar, dat wordt ‘m vast niet. Carla is namelijk heel sportief, staat er, en Gerrie totaal niet. Toch blijven ze bij elkaars profiel uitkomen. Bij de uiteindelijke ontmoeting slaat de vonk over.“ En vanaf dat moment zagen we elkaar elke dag.”

Want het voelt goed. Meer dan goed. “Ze was zo warm en liefdevol, we hadden dezelfde interesses en hoefden niks af te tasten. Het ging vanzelf.” Na drie maanden wonen Gerrie en Carla samen en praten over hun gezamenlijk toekomst: Gerrie werkt in een verpleeghuis met dementerenden en Carla wil fysiotherapie studeren.

Halfleeg

“We waren samen een weekendje weg naar zee, toen Carla ineens zei: ‘Ik moet je iets vertellen. Ik gebruik antidepressiva, al vanaf mijn achttiende.’ Prima, dacht ik, de een heeft hier iets voor nodig, de ander daar.”

Dat Carla dit nieuws gespannen brengt, komt omdat ze weet dat Gerries moeder vanaf haar kindertijd depressies heeft. “Daarover heb ik wel eens gezegd: ik ga nooit met zo’n iemand samenwonen! Maar bij Carla merkte ik er niks van. Alleen dat het glas soms halfleeg was, waar het bij mij halfvol was.”

Afbouwen

Met de jaren ontstaan bij Carla gezondheidsklachten. Tijdens het hardlopen en fietsen krijgt ze keer op keer blessures. “‘Je hebt al lang een te hoge doses antidepressivum in je lijf,’ zei de psychiater. Daar konden de klachten door komen. Ze kon beter afbouwen.”

Maar afbouwen is niet zonder risico, waarschuwt de arts. Het kan enorm zwaar zijn. Soms doen mensen het in een kliniek omdat ze er zo somber van worden. Gerrie: “Maar wij wilden het zelf doen, thuis. We voelden ons stevig genoeg.”

'Toen werd ik angstig'

Een hele heftige periode volgt. Carla wordt vreselijk neerslachtig en uit meermaals het leven niet meer te zien zitten. Gerrie: “Toen werd ik angstig. Van huis gaan voelde helemaal niet fijn meer. Gelukkig mocht ik altijd naar huis van mijn manager als ik me zorgen maakte.”

Herbergier

Carla stopt met verder afbouwen en snel ziet Gerrie de oude Carla terug. “Ze kreeg weer energie.” Tijd om hun toekomst op te pakken. Beide werken met dementerende ouderen, maar voelen zich niet meer op hun plek door de drukte in de zorg.

“Toen keken we: wat willen we? Werken met mensen met geheugenproblemen, dat was zeker.” Niet veel later openen Gerrie en Carla de Herbergier: een plek waar mensen met geheugenproblemen zo gewoon mogelijk leven. Ze verhuizen zelf ook naar de Herbergier en trouwen hetzelfde jaar.

Moeder

Gerrie wil al haar hele leven moeder worden. Carla twijfelt, maar gaat er uiteindelijk ook voor. “We vonden een donor en ik raakte zwanger. Ik voelde me geweldig. En Carla zat bij elke echo zo’n beetje ín de televisie.”

Als Norah wordt geboren, is het even zoeken: valt ouderschap en een eigen bedrijf goed te combineren? Bijzonder goed, zo blijkt, want ook de bewoners zijn gek op Norah. Regelmatig loopt een van hen een rondje met de kinderwagen.

Goed plan

Door opeenstapeling van pech - zieke werknemers bij de Herberg en een ADHD diagnose voor Carla met medicijnen die niet aanslaan - zit Carla weer bij de psychiater. Het gaat niet goed. Toch maar een ander middel proberen. Afbouwen en weer opbouwen. “Ik was niet bang dat het weer fout zou gaan,” blikt Gerrie terug. “Het was nu anders. We hadden een eigen bedrijf, Car zou voor het einde van de afbouw al nieuwe medicijnen krijgen. Het plan was goed.”

Niet goed

Maar meteen gaat het weer mis. Carla krijgt zware gedachten over uit het leven stappen. Gerrie gaat in de overlevingsmodus. “Dat zag ik achteraf pas. Ik was vooral heel hard aan het zorgen. Voor Norah, ons bedrijf met 34 medewerkers en voor Carla. Natuurlijk dacht ik wel eens: wat als het echt niet goed gaat? Maar ik dacht nooit: ze gaat iets doen.”

Dat gebeurt wel. Carla probeert haar leven te beëindigen en belandt in het ziekenhuis. Meteen daarna gaat ze naar een kliniek waar het afbouwen onder toezicht verder gaat. “Die tijd was intensief. Ze belde me vaak angstig op en ik kwam dagelijks op bezoek. Toen ze na zes weken de nieuwe medicatie had opgebouwd en naar huis moest, ging het niet veel beter.”

Veertig minuten

De crisis wordt almaar groter. Bij de dagbehandeling krijgt Carla de verkeerde medicatie, met psychoses en wanen als gevolg. Op aanraden van een behandelaar gaat Carla apart van Gerrie wonen, zodat ze geen druk vanuit de relatie voelt. “Maar voor mij betekende dat dat ik haar niet meer thuis in de gaten kon houden. Nu belde ze me op en zei ze: ‘Ik ga er een einde aan maken’ en dan moest ik nog veertig minuten rijden.”

'Ik dacht alsnog dat ze beter zou worden'

Na meerdere pogingen wordt Carla tijdelijk opgenomen. Nog één keer afbouwen, en terug naar het eerste medicijn, vindt de arts. “Gek genoeg dacht ik alsnog dat ze beter zou worden,” zegt Gerrie. “Ik heb denk ik ook een hoop uit mijn hoofd verbannen, zoals ik vroeger met mijn moeder ook deed. Dit afweermechanisme kwam nu ook omhoog.”

Geen twijfel

Van de kliniek mag Carla een middag naar buiten met Gerrie. Ze spreken af te gaan wandelen. “Die ochtend facetimeden we nog. Ik heb nog steeds geen idee waarom, maar ineens dacht ik: eens kijken bij Find my iPhone, waar ze is.” Carla blijkt niet in de kliniek maar op een gevaarlijke plek. “Nee, dacht ik. Dat doet ze niet. Ik appte haar: Ik zie je zo! En Carla reageerde: Ja, tot zo!”

Het zit Gerrie niet lekker. Na het douchen kijkt ze bij 112 en ziet ze dat iemand in de buurt haar leven heeft beëindigd. Norah slaapt, dus snel brengt Gerrie de babyfoon naar de Herberg en rijdt naar de plek. Daar staat het vol met hulpverleners. “Er was geen twijfel mogelijk.” De politie bevestigt nog niks, maar Gerrie weet het zeker: het is Carla. “Het was haar auto, hier lag haar telefoon. Ik was verrassend helder, maar veel is langs me heengegaan. Er zijn veel dingen die ik niet meer weet.”

De nachten

De eerste twee maanden na Carla’s overlijden, werkt Gerrie nauwelijks. “Helemaal niet werken kan eigenlijk niet als je een eigen bedrijf hebt. Maar er waren momenten dat ik echt naar huis moest omdat ik maar bleef huilen.”

Vooral de nachten vallen Gerrie zwaar. Als ze even voor niets of niemand hoeft te zorgen, dan komt het verdriet. ‘Die nachten zijn van jezelf,’ zegt haar zwager. ‘Laat het er zijn.’

Pas nu, vier jaar later, ziet Gerrie hoe heftig die jaren waren. De angst, het zorgen, het moeten doorgaan. Het resulteert in een burn-out. Door minder te werken en aan te slag te gaan met zichzelf, gaat het steeds iets beter met Gerrie.

Mama’s kunnen doodgaan

“Norah is inmiddels vijf jaar. Ze is enorm slim en gevoelig en heeft veel meer meegekregen van die tijd dan ik doorhad. Vanaf haar derde komt ze met vragen: ‘Waarom is mama dood? Vond ze mij niet lief genoeg?’

Hoe leg je dat uit? Daarnaast is ze heel bang dat ik ook doodga. Ik kan niet zeggen dat het niet gebeurt - ze weet dondersgoed dat mama’s kunnen doodgaan. Ik kijk nu voor traumaverwerkingstherapie voor haar.”

Wat als?

Het gaat de goede kant op met Gerrie. Wat vooralsnog blijft, is het schuldgevoel. De wat-als’en. “Was ik maar eerder naar de plek gegaan. Had ik me anders moeten opstellen naar haar? De schuldvraag zit in mijn hart. Ooit moet ik aan Norah gaan vertellen dat ik wist waar haar moeder was op het moment van haar zelfdoding. Dat vind ik heel moeilijk, hoe gaat ze reageren? Ik hoop tegen die tijd verder te zijn in mijn proces. ”

Taboe

Gerrie merkt dat er een taboe hangt rondom zelfdoding. “Mensen ontwijken me in de winkel of het gesprek valt stil als ik vertel hoe Carla overleed.” Juist omdat Gerrie soms steun mistte, wil ze dat anderen bieden door haar verhaal te vertellen. “Alleen al horen dat het normaal is wat je voelt, kan helpen. Dan pas kom je verder.”

Boek: Zeg me waarom?

Gerrie en dertien anderen vertellen in het boek 'Zeg me waarom' hun verhaal over een dierbare die ze door zelfdoding verloren. Het boek wordt ondersteund door bijpassende beelden en deskundige bijdragen van onder andere Manu Keirse.

Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.  

Brigitte Kaandorp zingt ‘Het is gebeurd’ over het verliezen van een kind door suïcide | Song

Lees ook over:

Brigitte Kaandorp zingt ‘Het is gebeurd’ over het verliezen van een kind door suïcide | Song

Mieke verliest haar dochter: ‘Op dat moment wist ik: er is helemaal geen diploma-uitreiking’  

Lees ook over:

Mieke verliest haar dochter: ‘Op dat moment wist ik: er is helemaal geen diploma-uitreiking’