Emma verliest binnen vijf jaar beide ouders: 'In september krijg ik het al benauwd voor de feestdagen'

“Van vroeger herinner ik me vooral de zondagochtenden. Mijn ouders sliepen dan meestal uit en mijn zus en ik mochten Villa Achterwerk kijken. Vaak stond er wat drinken en lekkers beneden klaar, om zo onze ochtend tot een klein feestje te maken. Daarna was er vaak uitgebreid ontbijt met croissantjes en jus d’orange. Nog altijd zijn croissants (glutenvrij nu wel) een klein feestje in mijn leven.”

Creatief gezin

“Ik ben opgegroeid in een heel liefdevol en creatief gezin. Mijn moeder was kunstenaar en mijn vader was ook creatief, vooral met houtbewerking. Het was met vlagen intensief, want mijn moeder had MS en had hele goede én slechte dagen. Op mijn 15e kreeg mijn vader de diagnose kanker, dus dat was allemaal pittig bij elkaar,” vertelt Emma (zij/die).

Emma’s ouders scheidden rond de periode dat diens vader ziek werd. “In eerste instantie leek het erop dat hij nog drie maanden te leven had, maar hij werd toch weer beter. Ik denk dat hij zich daardoor realiseerde: wat wil ik nou eigenlijk met mijn leven doen? En daarom wegging. Hij had vrij snel daarna een nieuwe vriendin, wat natuurlijk lastig was voor mij, mijn zus en moeder.”

Huiselijke plek

“Ik had nooit verwacht dat mijn vader eerder zou overlijden dan mijn moeder. Het leek misschien logischer dat zij eerder doodging, omdat zij al lang ziek was. Maar dat gebeurde dus wel, op zijn 54e overleed hij aan longkanker, in een hospice. Ik was op het moment van overlijden er niet bij,” vertelt Emma. “Mijn vader had zelf een plekje geregeld, toen hij in het ziekenhuis belandde. Ik kan herinneren dat wij de nacht na zijn overlijden ook in een kamer daar bleven slapen, het was een heel huiselijke en bijzondere plek.”

 “Ik studeerde aan de theaterschool in Arnhem, woonde nog in een studentenhuis toen hij overleed. Na mijn studie in Arnhem, besloot ik naar Londen te gaan, voor mijn master. Het was geen bewuste keuze om daarom weg te gaan, maar misschien had ik wel onbewust de drang om te gaan.”

Zorg voor moeder
In de periode dat Emma in Londen woonde, ging het steeds slechter met diens moeder. “Mijn zus en ik hadden een heel schema gemaakt zodat we allebei een weekend per maand thuis waren. Mijn zus woonde toen in Berlijn. Mijn moeder was heel ziek, had thuiszorg en vrienden en buren kookten voor haar. Zo was er ruimte voor ons om ook in het buitenland te zijn. Dat gevoel van overal en nergens en altijd onderweg zijn, heb ik daar wel aan overgehouden. Dat heb ik nog steeds, ik heb nog niet echt ergens mijn grond gevonden.”

Matrassen op de grond
In de laatste maanden van diens moeders leven, kwam het thema euthanasie aan bod. “Dat wilde ze zelf graag, maar uiteindelijk ging het veel sneller dan gedacht. De laatste weken hebben mijn zus en ik om en om bij haar gezeten. De laatste avond dronken we appelcider en kookten we het lievelingseten van mijn moeder,” zegt Emma.

“Dat was echt het laatste avondmaal met haar. Mijn zus en ik wilden de tijd het liefst tegenhouden. Mijn moeder vroeg juist telkens hoe laat het was, omdat zij wilde dat de tijd sneller ging. Het was ondanks alles een mooie avond samen. Wij hebben die nacht samen in de woonkamer geslapen, met matrassen op de grond bij haar.”

“Ik wist natuurlijk wel dat ik de volgende dag geen ouders meer zou hebben, maar was daar nog minder bewust mee bezig.”

“Als ik nu terugkijk op die hele periode, ben ik ergens wat ‘opgelucht’, omdat er ook altijd veel zorgen waren. Ondanks dat het liefdevolle mensen waren. Ik heb nu een bepaalde vrijheid die ik anders niet had gehad. Maar ik mis hen als personen, zeker nu ik zelf volwassen ben. Ik studeerde nog toen zij overleden, nu sta ik zo anders in het leven.”

Benauwd

“Ik mis het idee van het hebben van ouders het allermeest. In september krijg ik het al een beetje benauwd. Elk jaar ben ik weer zoekende hoe ik die feestdagen doorbreng. Ik heb iets heel groots niet, wat veel anderen wel hebben,” zegt Emma.

“Ik voel me dan toch alleen, hoewel er genoeg mensen zijn bij wie ik aan kan sluiten. Ik ben altijd welkom bij mijn zus en haar gezin, maar ik ben niet helemaal onderdeel van die groep. Ik verlang naar een groep om bij te horen. Vaak ga ik op zo’n dag naar de film en dan zitten daar allemaal zeventigplussers alleen. Dat is de fase waarin je inderdaad geen ouders meer hebt. Raar dat ik ook zo’n soort leven heb, besef ik dan.”

Kinderwens

Voor Emma is het gemis van diens ouders ook duidelijk aanwezig bij het nadenken over een kinderwens. “Ik zou sowieso graag een gesprek voeren met mijn ouders over het opvoeden van kinderen. Hoe zij dat hebben gedaan en hoe dat was. Dat gaat niet gebeuren, dat weet ik natuurlijk,” zegt Emma.

“Maar ik denk ook zelf steeds meer over het wel of niet kiezen voor kinderen. Zeker omdat mijn ouders zo jong zijn overleden. Het is daarom de vraag of ik überhaupt kinderen wil. Ik weet niet in welke vorm, maar ik word geen alleenstaande moeder. Ik heb veel respect voor vrouwen die dat doen, maar dat kan ik zelf niet aan. Zonder ouders is het heel ingewikkeld.”

“Ik heb een roerig mentaal leven gehad en zou zo’n grote verandering niet alleen willen en kunnen dragen. Ik weet dat het een thema is waar ik binnen nu en een paar jaar over moet beslissen, maar vind het echt ingewikkeld. De mogelijkheid bestaat dat het niet lukt of dat ik een miskraam krijg. Dat is weer een verlies om te verwerken.”

“Daarnaast zie ik bij veel vrienden van me dat hun ouders echt heel belangrijk zijn bij het krijgen van kinderen. Praktisch, maar zeker ook mentaal. Veel van hen zijn best afhankelijk van hun ouders en dat kan bij mij dus niet. Een gezin is wel een manier om weer een groep te vormen, waar ik onderdeel van ben. Ik moet er goed over na denken, dat is heel duidelijk.”

Tekst: Simone Vos