Gerda verloor haar zoon: ‘Ik was altijd bang dat dit zou gebeuren…’

“Direct na zijn geboorte merkte ik al dat Jos bijzonder was,” deelt Gerda haar verhaal. “Hij kon niet drinken, huilde niet en was slap. Er waren direct zorgen. Hij ontwikkelde zich heel bijzonder. Een mannetje met veel gedragsproblematiek. Hij schreeuwde veel en had boze buien.”

Dochter Esther vult aan: ‘Hoe ouder hij werd, hoe meer dat gedrag uit de hand liep.’

Gerda: “Maar het was ook een ontzettend leuk joch, hij was heel grappig.”

Esther: “Heel gevat.”

Gerda: “Zijn zus ging hem voorbij qua ontwikkeling, en dat kon hij niet hanteren. Zijn agressie richtte zich steeds meer op haar. Op een gegeven moment konden we haar veiligheid niet meer waarborgen. We waren op. Toen hebben we moeten besluiten dat hij niet meer thuis kon wonen.”

Het ging niet meer

Voor Gerda begon het rouwproces al toen Jos uit huis ging. “Dat was de eerste keer dat we afscheid moesten nemen. Hij was er nog, maar toch ook niet meer. Op het moment dat we zeiden: ‘Het gaat écht niet meer,’ begon het intense verdriet. Want je wílt wel voor hem zorgen, het is je kind.”

Maar ook na dat eerste afscheid bleven de zorg en de angst, in een andere vorm.

Altijd in angst

Gerda vertelt: “De laatste jaren, als Jos problemen had, liep hij weg van zijn woongroep. Hij kon fietsen, maar hij was zich niet bewust van veiligheid. Hij keek niet om zich heen. Daardoor was hij vaak vermist, met zoekacties als gevolg. We wisten dat het een keer fout zou gaan – maar wanneer, en hoe?”

Tot de politie ’s nachts voor de deur staat. “Jos is langs het spoor gaan lopen, dat deed hij vaker. ‘Dan verdwaal ik niet,’ was zijn gedachte. Jos werd geraakt door een trein. Hij was op slag dood.”

Het eerste jaar zonder Jos

Gerda drukt haar dochter Esther steviger tegen zich aan. “Nu is gebeurd waar ik altijd bang voor was. Nu hoef ik niet meer bang te zijn. Maar de prijs is heel hoog.” Ze zucht diep. “We hebben alles gedaan wat we konden. We hielden vreselijk veel van hem. Na zijn dood dacht ik: als we dat eerste jaar maar gehad hebben. Alle feestdagen en zijn verjaardag voor het eerst. Maar nu komen die dagen opnieuw, en denk ik: hij is er wéér niet bij.”

Esther: “Als we nu met z’n vieren aan tafel zitten, is daar altijd die lege stoel. Het voelt alsof er altijd een puzzelstukje mist. Die hele puzzel gaat nooit helemaal meer kloppen.”

Gerda: “Er is hier een heuvel, en dan zie ik Jos daar rennen. Dan denk ik: je bent hier nog, om ons heen. Jij bent nu zoals je bedoeld bent. Alle pijn en moeite waar jij mee worstelde, ben je kwijt.”

EO-programma Ik mis je

Het verhaal van Gerda en Esther is terug te zien via NPO Start.