Gedicht | Niemand heeft mij ooit verteld

Niemand heeft mij ooit verteld

Niemand heeft mij ooit verteld –
hoe het zou voelen, hoeveel pijn het zou doen,
dat het leven nooit meer hetzelfde zou zijn,
dat mijn hart wijd opengereten zou zijn.

Niemand heeft mij ooit verteld –
dat zijn dood zich zo zou verweven met elk deel van mijn leven,
dat ik zo mij zo verdoofd zou voelen,
dat huilen onmogelijk zou zijn.

Niemand heeft mij ooit verteld –
dat mijn leven zo zinloos zou voelen,
dat mensen mij zouden veroordelen,
dat het moeilijk zou worden voor anderen, om zijn naam te noemen,
dat het leven en overlijden van mijn zoon gereduceerd zou worden tot een ongemakkelijk gespreksonderwerp.

Maar niemand heeft mij ook ooit verteld –
over de ongelooflijke mensen met wie ik het pad zou kruisen,
over de relaties die ik met anderen zou ontwikkelen,
dat ik op kon staan, mijzelf bevrijden,
over de prachtige erfenis van liefde, zachtaardigheid en betekenis
die ik voor mijn zoon kon creëren.

Niemand heeft mij het ooit verteld –
dat ik weer vreugde zou voelen, echte, diepe, ware vreugde.
Niemand heeft mij ooit het verteld –
dat mijn ogen weer wonderen konden zien,
de wonderen van de aarde en hemel.

Niemand heeft mij ooit verteld –
dat ik nog steeds de moeder van mijn zoon kan zijn!
Niemand heeft mij ooit verteld –
dat ik anderen zou kunnen helpen door mijn verhaal te delen.

Rouw is gevaarlijk, geweldig angstig, levens-veranderend,
zelfs als je het niet kan voelen, hoe groot je pijn en verdriet ook is.
Je hart klopt nog steeds, jij bent de schrijver in je eigen verhaal.

Rouw zal nooit zo gaan zoals je dat zelf wenst of verwacht.
De kracht ontstaat in hoe kiest om je leven te leiden met deze ervaring.
Neem één ademteug, één moment, één dag tegelijk.

Het maakt niet uit,
Dat niemand mij deze dingen over rouw heeft verteld.
Ik heb mijn eigen lessen moeten leren.
Elke les heeft mij gebracht waar ik nu ben in mijn leven.
Al het goede, slechte, mooie, ik accepteer het allemaal.
Dit is mijn leven en mijn verhaal.

Petra Schreurs

Petra Schreurs verloor twee jaar geleden haar 12-jarige zoon Tim aan de gevolgen van hersenkanker. Schrijven is voor Petra een manier om haar gevoelens een plekje te geven. Ze hoopt dat bovenstaande woorden anderen ook tot steun zullen zijn.