Gedicht | ‘Even’ door Leo Fijen

EVEN

Kon ik je nog maar even zien,
je horen, voelen, een gebaar,
al kon ik dat, heel even maar,
dan werd het dragelijk misschien.

Ik zoek, is dit nu wat ons wacht,
er is in mij zo’n gat geslagen,
is er dan niets dat helpt te dragen,
niets dat de pijn om jou verzacht.

Kreeg ik maar even dat gevoel
dat iets, daarginds, ons samenbindt
en ’t goed is waar jij je bevindt,
dan heeft m’n leven weer een doel.

Dan leg ‘k me neer bij wat ik weet,
dat ik jou in me zoeken moet,
dat ‘je herinnering’ me voedt,
en ‘k verder kan, zo jij dat deed.

Wilma van Ophem-Van der Meer

Leo Fijen
uit de bundel: Leven met de dood
Verschenen in 2014 bij uitgeverij Ten Have

Boek: Leven met de dood

Een boek over het leven. Het leven van ieder die zijn of haar dierbare verliest. Ontroerende verhalen en troostende gedichten. Woorden waar vaak geen woorden zijn. Houvast om verder te leven in het niemandsland van de dood. Leo Fijen vroeg aan nabestaanden: welke teksten geven kracht en bieden troost?
Dezelfde vraag stelde hij aan de belangrijkste rouwdeskundigen van Nederland en Vlaanderen (Marinus van den Berg, Riet Fiddelaers-Jaspers, Hans Bouma, Daan Westerink, Thomas Quartier, Jan Kerkhof Jonkman, Manu Keirse, Henk Vijver, Claire Vanden Abbeele, Minke Weggemans, Carlo Leget, Wout Huizing, Jan van den Bosch). Zij kozen ieder vijf gedichten en lichten die in dit boek toe met een persoonlijk verhaal.