Fotoblog | Her­in­ne­rin­gen maken nu het nog kan

Kasteeltuin

In een prachtige kasteeltuin huppelt een drieling vrolijk rond met hun vader, Marco. Het is een zonnige, warme dag. In het gras liggen de vier andere kinderen van het gezin en hun moeder naar het aandoenlijke tafereel te kijken.

Een prachtig moment. Helaas wel eentje met een zwart randje. Want Marco heeft een aangeboren hartafwijking. Hij moet daarvoor binnenkort een erg risicovolle operatie ondergaan. En juist daarom viert het gezin het leven, nu het kan. Samen met mij, om de herinneringen vast te leggen met mijn camera.

Rouwkaart

Marco heeft die middag ook nog een wens. Hij spreekt die niet hardop uit, maar ik begrijp meteen wat hij bedoelt. Want hoe raar is het om te moeten vragen of iemand een foto wil maken voor je eigen rouwkaart?

Met z’n allen strijken we neer in het gras, vlakbij de kasteelvijver. Het zonlicht weerkaatst in het water. En terwijl zijn kinderen en vrouw toekijken hoe Marco over het bruggetje loopt, druk ik af.

Gelukkig hoeft de prachtige foto niet gebruikt te worden, want de operatie verloopt goed. Ook al blijft Marco zelf een beetje sceptisch: ‘Ik ben en blijf een tikkende tijdbom.’

Bijna twee jaar gaan voorbij. In het voorjaar staat een nieuwe fotoshoot gepland in de kasteeltuin. Onder het motto: Papa leeft en dus gaan we herinneringen maken. Maar de gezellige middag in het gras bij de vijver komt er niet.

Schuurtje

Als Marco’s vrouw mij laat in de avond belt, schiet als eerste door me heen dat het misschien niet zo goed gaat met haar man. Maar dat is het niet. Terwijl Marco aan het klussen was in zijn schuurtje, kreeg hij een hartstilstand. En dat gebeurde volkomen onverwachts, ondanks zijn afwijking. Want het ging best goed met hem.

En dus ligt de foto die nog lang niet gebruikt had mogen worden, eerder dan verwacht, toch bij de drukker.

Foto’s

Als ik na de uitvaartdienst weer op bezoek kom bij het gezin om alle foto’s te laten zien, maakt de drieling ruzie wie bij mij op schoot mag. Samen kijken we naar de foto’s van Marco. Toen hij nog leefde, en na zijn dood.

Van zijn vrouw hoor ik later dat zij en haar kinderen nog wekelijks naar de foto’s van Marco kijken. En dan weet ik: door de herinneringen die we samen hebben gemaakt die middag in de kasteeltuin, wordt papa Marco niet vergeten.

Wie is Erika?

Erika is Zorg op Maat & Herinneringsfotograaf. ‘Na achttien jaar in de zorg te hebben gewerkt, ben ik mijn eigen bedrijf gestart: Mensenmensfotografie.’ Vlak nadat ze de keuze had gemaakt te stoppen met werken in de zorg, overleed haar eigen moeder. Erika besefte daardoor des te meer dat elke herinnering die je nog samen hebt, opeens veel meer waarde en betekenis krijgt.

‘Ik kan de families ondanks de moeilijke en intens verdrietige periode, een blijvende herinnering meegeven. En dat is waardevol, want beelden maken de film in je hart compleet.’