Esther had graag oud willen worden met haar zus: ‘Onze onvoltooid verleden tijd’

Onvoltooid. Dat is wat het is. Onafgemaakt en oneerlijk ook.

Herinneringen

Het is zoveel makkelijker om alleen aan de goede dingen te denken als je iemand mist. De herinneringen aan waar het even niet wilde tussen jou en mij sla ik liever over. Als kind leken we niet echt op elkaar, maar vulden we elkaar wel mooi aan.

Jij keek altijd de kat een beetje uit de boom. Wat meer introvert en beschouwend. Je trok je graag terug in je eigen fantasiewereld. Ik was graag buiten en juist extravert.

Als pubers gingen we graag samen op stap en deelden we onze gevoelens met elkaar. Waar je je vaak nog afsloot voor anderen, was je voor mij een open boek. Ik kende jouw angsten als geen ander. We vormden een eenheid.

Uit elkaar

Toen kwamen de kinderen, van mij. Bij jou bewust niet. Dat dreef ons uit elkaar. Want kinderen vragen aandacht, veel aandacht. Jij voelde je gekwetst en alleen gelaten, je raakte mij kwijt.

Kinderen worden groot. We vonden elkaar weer en de oude sterke band herleefde. Het was ons maar kort gegund. Een korte periode waarin we ons weer helemaal open stelden voor elkaar.

We gingen samen op pad en konden opnieuw over alles samen praten, uren lang. En lachen zoals we ook vroeger geregeld de slappe lach hadden. Hoe kostbaar voelen die momenten nu.

Ieder moment

Soms kijk ik uit het raam en denk ik dat je daar weer ieder moment aan komt lopen. Je rode autootje even verderop in de straat. Altijd goed gekleed en verzorgd. Ik, meestal nog in mijn rijbroek, net terug van mijn paard. Ik voel nu nog jouw omhelzing, ruik de geur van je haar en voel jouw wang nog tegen mijn gezicht.

Koffietje doen, jouw uitspraak. Praten over de overgang, wat allemaal gaat hangen en terugtrekkend tandvlees. Alle tekenen van aftakeling die jij verder niet meer mee mag maken. Het ouder worden wat wij niet samen beleven.

Dat voelt zo oneerlijk. Zo helemaal niet afgemaakt. Onze onvoltooid verleden tijd.

Esther Jooren