Esther verloor haar zus | ‘Ik hoorde mezelf zeggen: Ga maar, lieve As, het is goed zo’

Waar de rouw begon

Zomer 2019. Ik was op vakantie toen je belde dat je onwel was geworden en in het ziekenhuis lag. Waarschijnlijk had je een hartspierontsteking. Je had een pacemaker en medicatie gekregen. Ik wilde naar je toe, ik wilde je knuffelen, mijn lieve zus. Achtenveertig uur later zou blijken dat die kans niet meer zou komen. Ik zou je alleen nog maar in een kunstmatige coma zien. Je kon niemand meer knuffelen. Er was geen gesprek. Alleen het ritmische geluid van de machine die jouw ademhaling regelde.

Ergens daar begon de rouw. Ergens daar veranderde de inhoud van mijn gebeden. Eerst bad ik om genezing. Dat je dit zou doorstaan en bij mij terug zou komen. Later bad ik om een uitkomst die het beste voor jou zou zijn. Was dat bij ons, met een zwaar beschadigd lichaam? Of bij God, verlost, vrij en vast gelukkig?

Wat was je beschadigd, Astrid. En wat was ik mij daar bewust van.

Wanhoop

Een warme zomeravond in het ziekenhuis. Mam en ik bleven in de buurt. De artsen wisten niet hoe het zou lopen. Ik maakte mijn gebruikelijke avondwandeling, zoals altijd als we bij jou in het ziekenhuis waren. Ik koos ervoor de heuvel tegenover ons verblijf op te lopen en voelde mij verbonden, met degene die jij de Bron noemde. Hardop vroeg ik, vanuit mijn wanhoop en machteloosheid, om een antwoord. Een antwoord voor jou, mijn zusje. Het antwoord wat de mooiste weg voor jou was, waarbij ik mijn eigen behoefte opzij moest zetten.

‘Ik hoorde mezelf zeggen: ‘Ga maar, lieve As, het is goed zo’.’

Die nacht, op 9 augustus, stierf je. Met mam en mij aan je zijde. Onwerkelijk, maar onafwendbaar, gleed je snel weg. Ik hoorde mezelf zeggen: ‘Ga maar, lieve As, het is goed zo’. Ik beloofde jou dat ik goed voor mam zou zorgen.

Toekomst

Ik mis je, zus. Wij zijn altijd laatbloeiers geweest. We zaten vol met plannen. Jij ontwikkelde je verder als journalist en tekstschrijver. Je zou dit jaar promoveren en werkte aan je eerste boek. Ik zou met de paarden het hoogste niveau bereiken in de wedstrijdsport. En als we dat allemaal hadden gedaan, zouden we in een villa in Frankrijk wonen en heel, heel oud worden. Allebei volop in het leven, een leven dat we samen deelden.

‘De toekomst heeft een andere wending gekregen.’

Ik weet nog dat we in die laatste winter voor jouw overlijden, samen een weekendje weg gingen. In de hotelkamer van een saunacomplex zei je enthousiast tegen mij: ‘Es, je moet doorgaan met bloggen, ze zijn echt goed!’ De toekomst heeft een andere wending gekregen. Toch leef je door in mij en blijf je mij inspireren.

Deze blog is voor jou, lieve As.

Esther Jooren

Foto: de persoon op de foto is Astrid, de zus van Esther.