Blog Esther | Het afscheid van Dennis

Het leven loslaten

Afscheid nemen van de liefde van je leven doet ondragelijk veel pijn. Daar kun je je niet op voorbereiden en het is loodzwaar. Ik weet hoe dat voelt en het is een gevoel dat niet is uit te leggen. Ik kan erover schrijven en erover praten, maar hoe zit dat met iemand die zelf het leven moet loslaten?

Hoe zal dit voor Dennis zijn geweest? Hij moest afscheid nemen van zijn gezin, zijn familie, vrienden, collega’s en van het leven. Ik denk dat wij maar half beseffen hoe zwaar dát voor hem geweest moet zijn.

Lamgeslagen

De dag dat we hoorden dat Dennis kanker had, zakte de grond onder onze voeten vandaan. Dennis was verdrietig, boos en lamgeslagen. Het besef kwam echter pas veel later.

Zelf aan de kinderen vertellen

In mei 2012 kregen we te horen dat Dennis niet lang meer te leven had. Het nieuws sloeg in als een bom en dit keer was het besef er wel degelijk. We hadden al een tijdje kunnen wennen aan de kanker en dit scenario was al meerdere malen de revue gepasseerd. Dennis wilde het graag zelf aan de kinderen vertellen. Isa voelde het aankomen en ging angstig bij Dennis op schoot zitten. Ik stond op een afstandje te kijken. Met waterige ogen en een trillende stem vertelde hij Isa dat hij niet meer lang te leven had. Hij beloofde haar dat hij er alles aan zou doen om zo lang mogelijk bij haar te blijven. Isa voelde zijn pijn en vloog hem huilend in zijn armen. Minutenlang hebben ze elkaar stevig vastgehouden. De pijn die ik op dat moment in zijn ogen zag is niet te beschrijven.

Tijd om afscheid te nemen

Dennis werd zieker en zieker. We kwamen op een punt dat we moesten beslissen om Dennis te laten slapen. Geen pijn meer en rustig sterven. Hij moest alleen zelf de beslissing nemen. De huisarts stelde Dennis de vraag: ‘Dennis, is het tijd om te gaan slapen en geen pijn en ongemakken meer te voelen?’ Dennis keek hem minutenlang aan. Hij had moeite met antwoorden en even dacht ik nog dat hij heel erg zijn best aan het doen was om te kunnen antwoorden. Totdat ik een traan over zijn wangen zag lopen. Nog steeds keek hij de huisarts minutenlang aan. Hij was er nog niet klaar voor. Hoe kun je dan ook klaar zijn om het leven los te laten? Om afscheid te nemen van iedereen die je lief is en te gaan slapen in de wetenschap dat je nooit meer wakker wordt? Dat is toch een onmogelijke opgave?

De volgende dag kwam dezelfde vraag van de huisarts. Dennis knikte ‘ja’ en weer rolden er tranen over zijn wangen. Zijn hoofd draaide naar mij en hij bleef me minutenlang aankijken. De pijn die ik toen weer in zijn ogen zag… Ik kan me maar half voorstellen wat er door hem heen ging.

Onmogelijk

Toen kwam het moment dat hij echt afscheid moest nemen. Iedereen kreeg een moment alleen met hem. Toen hij afscheid nam van de kinderen was ik erbij. Ik stond op een afstandje terwijl hij Isa in zijn armen nam. Hij vroeg haar om goed voor mij en haar broertje te zorgen, sloeg zijn hoofd naar achteren en liet de tranen de vrije loop. Hij pakte haar vast en knuffelde haar zoals hij haar nog nooit had geknuffeld.

Ik heb de liefde van mijn leven moeten loslaten. En hij… hij heeft het leven moeten loslaten en álles wat hem lief was. Dat is teveel en dat is precies wat ik in zijn ogen zag.