Nieuw leven troost Mariska in gemis om haar stil geboren dochter

“Ik had nooit gedacht dat ik een kindje zou krijgen”, begint Mariska haar verhaal. De blijdschap is dan ook groot als ze een paar maanden na haar bruiloft zwanger blijkt te zijn. Maar ondanks de vreugde, voelt Mariska ook onrust. “Al vanaf het begin van de zwangerschap was ik heel bang om haar te verliezen. Ik ben jong mijn vader verloren en heb een pittige tijd achter de rug. Trouwen, een zwangerschap: het leek me nu allemaal teveel voor de wind te gaan.”

Vertrouwen

En hoewel Mariska het moeilijk vindt om onbevangen te genieten, geven de tussentijdse controles geen reden voor paniek. “Alle echo’s zagen er goed uit. Ook de pretecho met 16 weken was prima. Toen ging bij mij de knop om en kreeg ik het vertrouwen dat het goed zou komen. Ik was helemaal blij en ben allerlei spulletjes gaan kopen.”

‘Vanaf dat moment wist ik: we gaan haar verliezen’

Helemaal mis

Nietsvermoedend stappen Mariska en haar man een paar weken later het echocentrum binnen voor de 20-weken echo. Die avond zet hun leven compleet op z’n kop: “Olivia bleek een groot waterhoofd te hebben en haar kleine hersenen waren niet aanwezig. Ze was niet levensvatbaar. Alsof er een bom op ons terecht kwam, zo voelde het. Vanaf dat moment wist ik: we gaan haar verliezen.” De verloskundigen sturen Mariska en haar man door naar het ziekenhuis in Leiden, waar ze de volgende ochtend terecht kunnen. “Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. Ik voelde Olivia heel veel bewegen. Dat is zo’n dubbel gevoel…Er groeit een kindje in je buik, dat niet levensvatbaar is. Daarom zei ik soms tegen haar: ‘Wil je alsjeblieft stoppen met schoppen? Ik wil dit niet voelen!”

Geen hoop meer

In het Leidense ziekenhuis bevestigt de gynaecoloog de ernst van de situatie. “Ze zei: ‘Er is geen hoop meer dat het goedkomt.’ Ook vertelde ze dat de risico’s en gevaren voor mijn eigen gezondheid groot zouden zijn als we besloten de zwangerschap toch te voldragen. Dat kwam hard aan. Opeens stonden mijn man en ik voor een loodzware keuze: wat beslissen we over het leven van onze ongeboren dochter? Als ouders in spé is dat al een onmogelijke beslissing, maar vanuit onze christelijke achtergrond vonden we het ook lastig: mogen we ervoor kiezen om in te grijpen bij deze zwangerschap? Om antwoord op die vraag te krijgen, spraken we met de ouderling uit onze kerkgemeente. Hij bevestigde dat we geen keuze hadden: onze dochter zou geen kans op leven hebben.

Trots

“In het ziekenhuis gingen ze gelukkig heel fijn om met onze situatie. Ze namen echt de tijd voor ons verhaal en onze afwegingen. Tijdens het laatste gesprek met de kinderneuroloog kozen we er definitief voor om haar geboren te laten worden. Dat vond ik heel eng, maar aan de andere kant ervoer ik ook rust: we legden het in Gods handen. Ook al begrepen we het niet, we voelden dat Hij de enige is die in dit zware verdriet ook kracht kan geven. Op 8 oktober is ze na 21 weken zwangerschap geboren.”

‘Het is je kind en je houdt er zielsveel van’

“Toen ze geboren werd, ademde ze nog heel even. ‘Oh, wat ben je mooi’, fluisterde ik haar toe. Ik had verwacht dat het eng zou zijn om haar te zien, maar dat was helemaal niet zo. Het leek net alsof ze sliep. Ik wist van tevoren natuurlijk niet hoe ik me zou voelen, maar de trots overheerste. We zijn toch vader en moeder geworden. En het is ons eigen kindje, we hielden er meteen zielsveel van.”

Leegte

De uitvaart is een paar dagen later in kleine kring. “Na de plechtigheid heeft mijn man zelf het mandje in het graf gezet. Dat was een heel zwaar moment: we moesten haar definitief achterlaten. Eenmaal thuis overviel de enorme leegte mij: ik wilde iets doen, want ik voelde me thuis niet fijn. De wereld gaat verder, maar eigenlijk wil je dat niet. En iedereen zegt: ‘Ik ben er voor je’, maar dat heb ik lang niet altijd zo ervaren. Bijvoorbeeld met verjaardagen: in het begin kon ik het echt nog niet opbrengen om blij te zijn. Dan besloot ik dus om niet te gaan. Maar daar werd niet altijd begripvol op gereageerd. Dan kon ik het wel uitschreeuwen: ‘Jullie snappen er helemaal niks van!'”

Voorgegaan

“In die eerste tijd na haar overlijden heb ik vooral geleerd om naar mijn eigen gevoel te luisteren. Dat wil ik ook graag meegeven aan mensen die hetzelfde meemaken: soms moet je in je leven door een heel diep en donker dal en het voelt het alsof je er bijna alleen voor staat. Doe dan vooral waar jij je goed bij voelt en wat je aan kan. Laat anderen maar en luister vooral naar jezelf.

In ons rouwproces is het geloof ook een grote steun geweest. En nog: je wilt je kind absoluut niet verliezen, maar waar kun je haar beter wensen dan bij God? Uiteindelijk is ze ons alleen maar voorgegaan.”

‘Ik kon haar wel om de nek vliegen’

Nieuw leven

Een half jaar na Olivia’s stilgeboorte, raakt Mariska opnieuw zwanger. “We waren heel blij, maar tegelijkertijd ook bang voor die eerste echo. Ik dacht: ‘Dit wordt ons toch geen tweede keer aangedaan?’ Gelukkig zei de gynaecoloog bij de 16-weken echo gelijk dat alles er heel goed uitzag. Ik kon haar wel om haar nek vliegen: we konden ons geluk niet op! Natuurlijk vergeet je Olivia niet, maar met een nieuwe zwangerschap heb je wel iets om naartoe te leven.”

Huilen

“Tijdens de bevalling van Jonas zijn mijn gedachten een paar keer teruggegaan naar Olivia. Zijn geboorte was ontroerend mooi: ik zag hem, hij begon te huilen en ik begon te huilen. Ik durfde nooit te dromen dat het écht goed kwam, maar Jonas deed het gelijk heel goed. Het is heel fijn dat er een kindje is waar je wél voor kunt zorgen. Voor mijn zus Astrid was het ook een heel bijzonder moment: zij was bij zijn geboorte, net als bij de stilgeboorte van Olivia. Ik vind het heel mooi dat ze bij allebei de geboortes zo betrokken was. En hoewel het verdriet en de pijn om Olivia blijft, voelt de komst van Jonas als heel veel balsem op een grote wond. Als ik bij zijn bedje kom, denk ik nog elke dag: “Wat een wonder, dat we hem van God mochten ontvangen.”