Dominique over rouw en autisme: ‘Ik ben niet vaak verdrietig, maar ik mis hem wel’

“Mijn opa was in één woord gewoon top,” vertelt Dominique met een glimlach. “Onze band was echt mooi.”

Parkinson

Dominique heeft wat moeite met spreken. Ze blijft in woorden hangen, en het duurt dan even voordat het juiste woord over haar lippen rolt. “Ik heb autisme,” legt Dominique uit. Ze vervolgt: “Maar wat mijn opa had, dat was echt honderdduizend keer erger.”

Dominiques opa krijgt in 2016 de diagnose Parkinson. Hij levert steeds meer in. “Zeker het laatste half jaar van zijn leven, toen ging het eigenlijk niet meer.” Hij is heel onrustig, en kan niet goed meer praten. “Opa wilde duidelijk iets zeggen, maar kon dat niet meer in woorden. Dat was heftig.”

Hinderen

Na acht jaar leven met de ziekte, overlijdt haar opa. De rouw beleeft Dominique anders dan de meeste mensen. “Het hindert me niet in mijn dagelijkse leven,” zegt ze nuchter. Het verlies van haar opa maakt haar ook meestal niet verdrietig.

Het rouwen voelt voor haar anders, “maar,” waarschuwt ze, “dit is slechts mijn ervaring. Iedereen gaat er op z’n eigen manier mee om.”

Mooie herinneringen

 “Als ik bleef logeren, dan gingen we samen stoeien op de bank en maakten we grappen die alleen wij begrepen,” vertelt Dominique met een glimlach. Al is het overlijden van haar opa slechts een maand geleden als we elkaar spreken, toch denkt ze met plezier terug aan haar opa. De herinneringen aan hem zijn niet pijnlijk, ze vindt het juist mooi hun momenten samen op te halen.

Herdenken

Ondanks dat het verlies haar nauwelijks beperkt of verdrietig maakt, mist ze haar opa wel. Dominique laat een ketting zien, die ze om haar nek draagt. Het is een hartje, met op de voorkant zijn naam en op de achterkant zijn geboorte- en sterfjaar. “Hier zit wat van zijn as in,” legt Dominique uit. Zo heeft ze hem toch altijd dicht bij zich.

Ook vindt ze het belangrijk om hem op andere manieren te herdenken. Dat doet ze onder andere door geld op te halen voor ParkinsonNL. “Op zijn uitvaart hebben we een collectebus neergezet,” vertelt Dominique terwijl ze trots het opgehaalde bedrag laat zien.

Daarnaast neemt ze al een week na zijn overlijden contact op om over haar opa te vertellen. “Ik vind het heel belangrijk om over hem te praten. Ook vanwege zijn ziekte. Ik moet het hierover hebben, want Parkinson, dat gun je echt niemand.”

• Marrit: ‘Dat was typisch Frans: met veel bombarie de wereld verlaten’
• Gedicht | Een laatste woord aan jouw verhaal