Daan Westerink | De kracht van rituelen

Feest

“Hoe lang is het nou geleden dat jouw moeder overleed, Daan? De vader van een vriendin zoekt me speciaal even op te midden van het feest van zijn dochter. Daarvoor staarden we al een paar minuten naar de daken van Amsterdam. Naar de reiger die staat te wachten op zijn vaste plek. Straks zal een benedenbuurman hem wat brood toewerpen. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Rituelen die houvast geven. Net als herinneringen.

“Vierendertig jaar geleden’, zeg ik. “Dan was je heel jong dus”, zegt hij. “Ja”, zeg ik “en mijn vader ook. Hoe lang geleden overleed uw vrouw?” Hij kijkt me aan. “Achttien jaar geleden. En er gaat geen dag voorbij waarop ik niet aan haar denk.”

Vriendin

We zwijgen weer even en staren naar de reiger. De vader van mijn vriendin is naar het feest gekomen samen met zijn vriendin. Ze zijn al geruime tijd samen. “Ik vind het zo bemoedigend dat u niet alleen gebleven bent. Ik had mijn vader dat zo gegund”, zeg ik dan. “Maar hij kon het niet, zich opnieuw zo verbinden met iemand anders.” Hij denkt even diep na. “Weet je, er zal nooit iemand komen zoals zij. Mijn vrouw is met niemand te vergelijken. En dat doe ik ook niet. Ja, ik geef heel veel om mijn vriendin, maar ik zal altijd van mijn vrouw houden. Dat gaat niet weg.”

Hij raakt mijn arm aan. “Iedere avond loop ik heel even de tuin in. Je moet weten dat achter ons huis het kerkhof is. Zij ligt daar begraven. Mijn vrouw en ik hadden een bepaald deuntje dat we altijd floten als we thuis kwamen. De ander floot het dan automatisch terug. Iedere avond fluit ik dat deuntje. Naar haar. Ze fluit alleen nooit terug. Maar dat is niet erg. In gedachten ben ik dan heel dicht bij haar. Vind je dat gek?”

Liefde

Het ontroert me. Deze man van bijna tachtig jaar leert mij wijze lessen. Dat de liefde niet eindig is. Dat er geen sprake is van een taart die je in stukjes verdeelt en op een gegeven moment is die taart op. Integendeel. Liefde is oneindig deelbaar. En rituelen zijn een prachtig hulpmiddel om die liefde weer heel even te voelen. “Nee”, zeg ik, “dat vind ik helemaal niet gek. Ik vind het hartstikke lief.” En terwijl beneden de reiger gevoerd wordt, voegt de vader van mijn vriendin zich weer bij de andere gasten.

‘Beautiful day’

En denk ik aan mijn vader. Die alle deuntjes nafloot die hij op de radio hoorde. En de Latijnse mis neuriede als hij uit de kerk kwam. Je hoorde hem al van ver aankomen. En ik realiseer me dat ik ook dat van hem heb overgenomen. Neuriënd verlaat ik het feest een paar uur later.

Ik besluit nummers op te zoeken die in de Top 40 stonden toen hij overleed. En voor het weet fluit ik in de trein ‘Beautiful Day’ van U2 mee. “ It’s a beautiful day / Don’t let it get away / Beautiful day.”

Is er een ritueel waar jij kracht uit haalt? Laat het weten in een reactie hieronder, wij horen het graag.