Dagboek Catharina #38 | ‘Blijkbaar kon ik het niet. Kan ik het nu wel?’
Het jurkje dat Catharina droeg naar de begrafenis van haar broer Kees hangt nog altijd in de kast. Kan ze het nog dragen?
December 2020 - Kerst is anders dit jaar, kleiner, soberder. Het mag alleen gevierd worden in zeer kleine kring (Red. door de coronacrisis). Een groot cadeautjesfeest en diner met de hele familie, zoals we het vroeger vierden, is nu niet mogelijk. Ik vind het ergens wel fijn. Want doordat de situatie zo anders is, valt die niet te vergelijken met voorheen en valt zijn lege plaats deze dagen toch wat minder op.
'Het voelde toch als een logische keuze'
Eerste kerstdag haal ik mijn donkergroene jurkje tevoorschijn dat ik droeg naar de begrafenis. Zal ik het aandoen? Ik kocht het tenslotte voor kerst vorig jaar. Het hing nog nieuw in de kast en toen was er ineens een begrafenis.
‘Weet je al wat je aan gaat doen?’ vroeg een vriendin de week voor de uitvaart. Ik antwoordde dat ik mijn groene jurkje van plan was te dragen. ‘Je kerstjurk? Weet je het zeker, want dan wil je die misschien nooit meer aan’, zei ze. Ze had wel een punt. Maar het voelde toch als een logische keuze.
Groen
Ik voelde me zo overspoeld en apathisch toen dat ik niet eens een andere optie kon bedenken. Bovendien was het jurkje groen en als ik Kees in een kleur moest typeren, dan was het deze. ‘Groen is leven’, zou hij zeggen. Hij had een sticker op zijn reiskoffer met die leus. ‘Groen is leven - boomkwekers zorgen ervoor’, wat bij ons een soort opzeg-beurtzang met een lach werd. Ik dacht dat meer mensen groen zouden dragen, vanwege Kees, maar tot mijn verbazing was ik de enige.
'Ik besefte dat ik mezelf er niet toe kon dwingen'
Na de begrafenis hing ik de jurk expres schoon op een hanger buiten de kast, om me ertoe aan te zetten die vaker te gaan dragen. Maar toen ik langzaamaan een laag stof zag komen op de schouders, besefte ik dat ik mezelf er niet toe kon dwingen. Blijkbaar kon ik het niet. Kan ik het nu wel? Ik zoek er nieuwe accessoires bij en geef de jurk een tweede kans. De nare gevoelens blijven uit. Tevreden denk ik aan het eind van de dag: misschien heb ik iets meer draagkracht. Misschien is dit een nieuw begin.
Lees ook over:
Jeffrey loopt 105 kilometer hard voor zijn stilgeboren zoon Glenn: ‘Ik mocht overal over hem praten’
Lees ook over:
Dagboek Catharina #39 | 'Zin. Ik was het kwijt'
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
