Jeffrey loopt 105 kilometer hard voor zijn stilgeboren zoon Glenn: ‘Ik mocht overal over hem praten’

“Als ik de nacht van tevoren twee uur heb geslapen, is het veel,” lacht de 36-jarige Jeffrey. Na maanden van voorbereiding was het afgelopen 30 april eindelijk zover: in het pikkedonker vertrok hij vanuit het Noord-Hollandse Schoorl om uren later in zijn woonplaats Maassluis te finishen. Een route van maar liefst 105 kilometer. Geen toeval, want die 105 kilometer staat voor 1 mei, de dag dat Glenn zeven jaar geleden stil ter wereld kwam.

Verjaardagsvisite

“Mijn vrouw Dammika had een zware zwangerschap,” blikt Jeffrey terug. “In het begin had ze last van extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ze viel veel af.” Maar reden tot zorg is er niet.

Met de uitgerekende datum in hun achterhoofd, besluiten ze de verjaardag van hun oudste zoon Jaden een paar weken eerder te vieren. “Dammika was toen bijna 38 weken zwanger.” Terwijl het huis vol visite zit, breken Dammika’s vliezen. “We wisten: nu gaat het beginnen. Iedereen verliet in jolige stemming ons huis.”

Als even later de verloskundige arriveert, lukt het haar niet om Glenns hartslag te vinden. “Dat was geen reden tot paniek. We zijn rustig naar het ziekenhuis gegaan.” Daar krijgt Dammika een echo. “De verloskundige zei niks, maar riep de gynaecoloog erbij.” Die bevestigt wat de verloskundige ziet: Glenn leeft niet meer. “Het is onbeschrijfelijk wat er dan door je heen gaat.”

'Dan moet je opeens een uitvaart regelen'

Trots

“We bleven in het ziekenhuis, waar de bevalling werd opgewekt. Van tevoren gingen er allerlei vragen door mijn hoofd: wilde ik Glenn vasthouden, of niet? En wanneer moest ik de begrafenisondernemer bellen? Ik was 29 en had nog nooit zoiets meegemaakt. Toen Glenn geboren was, voelde ik me trots en intens verdrietig tegelijk. Trots op mijn vrouw, omdat ze ons kind op de wereld had gezet. Glenn was prachtig. Tegelijkertijd zat ik in een nachtmerrie: tegen beter weten in hoop je de eerste minuten dat hij tóch gaat bewegen.”

Uitvaart

“Thuis stond alles klaar voor de kraamweek, nu moesten we opeens een uitvaart regelen,” gaat Jeffrey verder. Ook weet de verjaardagsvisite nog van niets. “We stuurden een aantal mensen een berichtje. Anderen zijn gebeld door onze familie. Het moeilijkste? Jaden vertellen hij geen broertje kreeg.”

Rouwen

Grote broer wordt hij later alsnog, want een jaar na het overlijden van Glenn verwelkomen Jeffrey en zijn vrouw dochter Esmée. “Ik ben heel blij dat het ons is gelukt om bij elkaar te blijven. Het is niet altijd gemakkelijk als je allebei getraumatiseerd bent. Ik moest echt leren dat iedereen op z’n eigen manier rouwt. Mijn manier is niet dé manier. Ik ben daar in het eerste jaar na Glenns overlijden ook met een psycholoog over in gesprek geweest: wat heb ik nou nodig om te zorgen dat het goed met me gaat?”

Eén van de antwoorden: sporten. “Ik ben een fanatieke hardloper. Ik loop zo’n twee marathons per jaar. Het lost mijn problemen niet op, maar helpt wel om me beter te voelen,” legt Jeffrey uit.

'Die foto’s zijn voor ons van onschatbare waarde'

Terugdoen

En zo ontstaat het idee om zijn passie voor hardlopen in te zetten voor een bijzondere prestatie: hardlopen van Schoorl naar Maassluis. “Vorig jaar - Esmée werd vijf - realiseerde ik me: het gaat goed met ons. Daarom wilde ik graag iets terugdoen. Voor mijn vrouw - die met de geboorte van Glenn zo’n zware fysieke prestatie leverde - én de stichting die voor ons veel betekend heeft.”

Want als een arts ze kort na het overlijden van Glenn attendeert op het bestaan van stichting Make A Memory, twijfelen ze geen moment om foto’s te laten maken van hun gezin en de kleine Glenn. “Die foto’s zijn voor ons van onschatbare waarde. Ik wilde graag geld inzamelen om hun werk te steunen.”

Media-aandacht

Zijn inzamelingsactie krijgt vooraf de nodige media-aandacht. En ook tijdens het lopen staat hij er niet alleen voor. “Ik heb geen kilometer alleen gelopen. Zo liep Joost, een man die ik nog nooit had ontmoet, het eerste stuk mee. Hij is zijn dochter verloren.”

“Iedereen is met je die dag,” vervolgt hij. “Sowieso was er een team van zeven mensen dat me de hele tijd ondersteunde, waaronder mijn trainer, mijn vader en wat goede vrienden. Daarnaast stonden er veel mensen langs de route. Dat maakte me emotioneel. Ik heb het heel zwaar gehad, maar ik heb nooit getwijfeld of ik het wel of niet zou halen.”

De laatste kilometer is er sowieso eentje om nooit te vergeten. “Die liep Jaden met me mee. En de laatste 500 meter fietste Esmée - met haar pop - mee. Mijn zoon zei: ‘We zijn het aan het doen hè? Het gaat lukken!’ Op de atletiekbaan stonden er zo’n tweehonderd mensen me op te wachten, mijn vrouw bij de finish. Dat was een magisch moment, waar ik nog steeds niet met droge ogen naar kan kijken.”

Hoewel hij inmiddels zijn gewone leven weer heeft opgepakt - “laten we vooral weer normaal doen” - kijkt hij met warme gevoelens terug op de afgelopen periode. “Het deed me denken aan zeven jaar geleden. Normaal krijg je een appje of kaartje rondom zijn sterfdag. Nu mocht ik overal over hem praten. Dat maakte hem weer een beetje levend.”