Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Dagboek Catharina #24 | 'Ik had me dit bezoek zo anders voorgesteld'

20 januari 2023 · Leestijd 4 min

Catharina gaat voor het eerst naar het graf van haar overleden broer Kees. Waar ze op zoek is naar rust en bezinning, verloopt het bezoek anders dan verwacht.

Augustus 2020 - ‘Meneer, weet u misschien waar we water kunnen halen?’ Had ik het maar niet gevraagd. ‘Bij de pomp’, zegt de man enigszins grappend, om ons eerst te laten doorvragen waar die pomp dan is. Hij loopt vriendelijk mee, maar is vol van praatjes en vervolgens haast niet meer weg te krijgen. Had ik hem maar niets gevraagd, denk ik wel honderd keer. Ik wil zo graag even rust.

Een hoopje zand

We zijn voor het eerst op de begraafplaats bij het graf van Kees. Het is leeg; een hoopje zand, geen naam, niets. Je zou er zo voorbijlopen. En dat voelt niet goed. Ik haal een houten bordje uit mijn tas dat ik thuis heb gemaakt. Een plank, een soort plak van een boomstam. Hij zou het mooi vinden. ‘Rust zacht lieve KEES’ heb ik erop geschreven, met daaronder de symbolen van geloof, hoop en liefde.  

Ik leg het op het graf en kijk. Het graf heeft nu een naam en dat is goed. Het mocht niet leeg blijven, want Kees en ik vroeger, wij maakten altijd bordjes voor de kleine schepseltjes. Zelfs als één van onze goudvissen doodging, dan legden we hem in een kistje en groeven we samen een graf in de tuin. En Kees maakte dan een bordje, een houten kruis met de vis zijn naam erop. 

Chatarina met haar broer Kees
''Kees en ik vroeger, wij maakten altijd bordjes voor de kleine schepseltjes''.

Met rust gelaten

‘Heb je dat bordje zelf gemaakt?’ Daar is de meneer van de pomp weer. Ik knik afwezig, zonder oogcontact te maken. ‘Je had het er eigenlijk in moeten graveren’ hoor ik hem zeggen van achter mij. ‘Tja’, zucht ik en haal mijn schouders op. Waarom begrijpt iemand niet als je zegt dat je daar voor het eerst bent, ruim twee uur gereisd hebt en naast een vrij nieuw graf staat, dat je ook even met rust gelaten wilt worden?  

'Heb je mest meegenomen'

Maar goed, mijn moeder lijkt die afleiding best prettig te vinden en praat gezellig terug tegen de man. Misschien maakt dit voor haar het bezoek aan deze plek lichter. Voor mij maakt dit het zwaarder. Terwijl ik mijn schepje in de grond zet om plantjes te poten, overlaadt de man ons met ongevraagde adviezen. ‘Heb je mest meegenomen? Die plantjes gaan het zo niet redden, hoor! Heb je ze bij het tuincentrum hier gekocht? Daar moet je zijn voor je plantjes. Kijk, ik heb een klantenpas…’ Mijn zus en ik kijken elkaar veelbetekenend aan.  

Na wat duidelijke, maar onbegrepen hints dat we het gesprek willen beëindigen, geef ik het op. Ik probeer de opmerkingen maar te negeren. Beleefdheidshalve terugpraten helpt in elk geval niet. Dan blijft hij er ‘gezellig’ bij. Even later druipt de man eindelijk af. Ik ben opgelucht. Ik kan me onmogelijk openstellen voor mijn emoties in het bijzijn van iemand die zich zo nadrukkelijk aanwezig opstelt. 

Het houten bordje
Het houten bordje met de tekst: 'Rust zacht lieve KEES'.

Het vlammetje

Inmiddels staan de plantjes op hun plek en ik steek een kaars aan. Toch nog een mooi moment van stilte, zachtheid, een klein lichtje op een donkere plaats. Voorzichtig plaats ik het dekseltje op de kaars en tuur naar het vlammetje. Een seconde, misschien twee. Ineens zie ik hoe mijn vierjarige neefje met zijn hand het dekseltje van de kaars aanraakt en schreeuwt als hij zijn vingers brandt. Arm kind. We gieten water over zijn vingers en gaan verderop op een bankje zitten. Ik kijk uit de verte naar het graf.  

Het moment is voorbij. Ik had dit bezoek me zo anders voorgesteld. Rustiger. Stiller. Maar dit is het leven, hoe onbeholpen ook. Zo moeilijk is het om stil te staan. Altijd gebeurt er iets. Zelfs hier op deze plek. Zo groot is het contrast tussen leven en dood. Alleen de dood staat stil. Het graf zal wel wachten tot ik terugkom. Ik moet weer door met leven. 

Dagboek Catharina #25 | ‘Ik aarzelde geen moment. “Doe maar,” zei ik’

Lees ook over:

Dagboek Catharina #25 | ‘Ik aarzelde geen moment. “Doe maar,” zei ik’
Cornelie verliest haar man Herdi tijdens hun vakantie in Thailand

Lees ook over:

Cornelie verliest haar man Herdi tijdens hun vakantie in Thailand

Geschreven door

Catharina de Riet - Neven

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--