Dagboek #43 | ‘Een ding is zeker: ik draag hem mee’

April-mei 2021 – “Dit moet je echt even lezen,” zegt mijn moeder, “het is een mooi stukje” en ze geeft me een krantenartikel. Ieder mens is een kerkhof, staat erboven; een citaat uit een Israëlische tv-serie. Het klinkt een beetje luguber misschien, maar zo is het niet bedoeld. Het gaat over de mensen die we verloren hebben en hoe we ze met ons meedragen. Ze zijn aanwezig in ons leven, elke dag. Ze praten nog mee in onze gedachten.

“Van de week heb ik nog van papa gedroomd,” vertel ik haar. Zo helder, zo echt. We hadden het over de dingen waar ik nu mee bezig ben, ruim tien jaar na zijn overlijden. Gewoon zoals het vroeger ging. Maar het was helemaal in het heden. Het voelde zo fijn hem weer even gesproken te hebben dat ik met een warm en blij gevoel wakker werd.

Als ik droom over Kees, heb ik dat nooit. Dan voel ik bij het ontwaken de pijn van zijn afwezigheid. Toch kan ik over hem praten met een glimlach. En misschien komt het dan ook wel ooit, denk ik nu, dat ik hem in mijn dromen weer zal spreken en met hem zal lachen, hem een knuffel zal geven en het even voelen, zoals het was. En dan niet gebroken wakker worden.

Eén ding is zeker: ik draag hem mee, voor altijd. Hoe vaak denk ik niet: dit zou hij mooi vinden! Hoe vaak herinner ik me precies wat hij zei of kan ik zijn blik inbeelden bij wat ik vertel. Zo levendig!

Er is een plaats van verlies in mij en misschien wel in elk mens. Waar degenen die je moet missen in je hart liggen besloten. Verborgen aanwezig je hele leven. Ook Kees heeft nu een plekje op mijn plaats van verlies. Onder een prachtig groene boom van herinneringen een zachte plek van rust. Maar zijn hart leeft in het mijne voort.

Als de stilte komt

Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.

– Toon Hermans