Daan Westerink | 'Zeggen dat het wel goed komt, troost niet'

6 juni 2017 · Leestijd 5 min

· ·

Een ander kan je verdriet niet wegnemen. Maar, zo ondervond Daan Westerink aan den lijve, het kan wel troosten als iemand gewoon even naast je zit en je zonder oordeel aanhoort.

Ik ben begin twintig, mijn moeder is al een paar jaar overleden, mijn vader is heel ernstig ziek. Een periode waarin ik ‘s nachts vaak wakker lig omdat ik niet goed weet hoe ik verder moet. Wie heeft dit gevoel nog meer, denk ik vaak. Er is nog geen internet, er zijn nog geen boeken met lotgenotenverhalen. Ik voel me daardoor vaak heel erg eenzaam en verlang ontzettend naar mijn moeder. Niet dat ik echt wil dat het leven stopt, maar ik wil dat dit gevoel stopt en weet me geen raad.

Rouw is niet eindig. De liefde is dat namelijk ook niet

Voor ze stierf zei ze: 'Als je me mist, meiske, als je me straks echt nodig hebt, dan leg ik een hand op je schouder en dan ben ik er voor je.' En in het diepste van mijn verdriet voel ik dat ineens. Haar hand. En dat geeft mij weer de kracht om verder te gaan. Zij geeft mij jaren na haar dood eigenlijk een handvat waarmee ik om leer te gaan met het gemis. Ze zei ook: als je later mama zelf wordt, dan ga je me ook weer missen. En dat mag. Want je hebt me ook dan nog nodig en moeder zijn is een opgave. En zo is mijn moeder postuum de allerbeste rouwdeskundige die ik me maar kan bedenken.

Zelf moeder

Een paar jaar later word ik zelf moeder. En vind ik het af en toe inderdaad heel zwaar. Ik heb echt letterlijk zo’n godsgeschenk in mijn handen en tegelijkertijd denk ik: hoe doe ik dit nou zonder mijn eigen moeder? En hoe heeft zij zich als moeder gevoeld. Want je bent niet alleen maar blij als je mama bent, het is ook een hele verantwoordelijkheid. Ik weet soms echt niet hoe ik dat moet doen, een kindje opvoeden.

Liefde

Ik ben die eerste maanden natuurlijk ook ’s nachts veel wakker omdat ik mijn dochtertje aan het voeden ben. Heel bijzonder wat er tijdens een nacht gebeurt. Als dat kleine meisje bij me drinkt, besef ik dat ik dat ook heb gedaan. Ik voel ineens mijn moeder heel dicht bij me. Mama, jij hebt me ook zo vastgehouden, denk ik. De liefde die dan door mij heen stroomt, ik weet ineens dat zij die aan mij doorgegeven heeft. Die liefde heb ik als kindje van haar gekregen. En ik geef die liefde door aan mijn kindje. Die gedachte troost mij. Voor mij is het een teken dat rouw niet eindig is. De liefde is namelijk ook niet eindig. Ik blijf mijn moeder missen. En ik blijf ook van haar houden.

Sommige dingen komen niet meer goed

Opgevoed worden vol liefde, dat is de beste start die een kind maar kan hebben. Ik besef dat niet iedereen dat gegeven is. Ik voel me dan ook een zondagskind, al verloor ik jong mijn ouders.

Maar ook als je start anders was dan de mijne. Of als je nu even die liefde of die basis niet meer voelt nu een belangrijk persoon in je leven er niet meer is. Ik hoop dat ook jij, in deze zware tijden, troost vindt. En dat zeg ik niet met de gedachte: stil maar, wacht maar, het komt allemaal vanzelf wel weer goed. Dat kreeg ik ook heel vaak te horen na de dood van mijn ouders. En dat troost niet. Want sommige dingen komen niet meer goed. Mijn moeder kwam niet meer terug. Mijn vader werd ook nog eens ziek en stierf.

Naast iemand zitten

Maar wat ik merk, online en in de gewone wereld: er zijn gelukkig ook mensen die naast je willen zitten zonder goede adviezen. Ik ging daar na de dood van mijn vader naar op zoek omdat ik me niet meer neer wenste te leggen bij het zwart. Ik wilde het licht weer zien. Maar ik wilde het wel op mijn eigen manier doen. En nu weet ik dat dat de beste manier is.

Een ander kan je verdriet namelijk niet van je wegnemen. Je moet zelf met dat verdriet om leren gaan. Je leven lang, op je eigen wijze. En dat is soms heel lastig, ook voor de omgeving, maar o zo waar: verdriet blijft, net als de liefde.

Wat je vooral nodig hebt, ook jaren na een overlijden, is iemand die soms even naast je op een bankje gaat zitten. Die niet alleen maar bloemen via een website stuurt, of een kaartje, maar spontaan even langs komt. Iemand die niet meteen met adviezen gaat strooien of zich als hulpverlener opstelt, maar iemand die naar jouw verhaal luistert, zijn armen voor je opent zonder oordeel.

Troost vinden

Als jouw nachten soms zo lang zijn dat je het licht niet meer ziet en je je ook overdag wel eens eenzaam voelt, dan hoop ik dat jij net als ik troost vindt. En dat betekent soms een ander opzoeken als het nodig is. Ik wens je toe dat er mensen voor je zijn. Dat je je verhaal mag doen. En vooral wens ik je toe dat je verdriet er gewoon mag zijn, dat niemand het van je af probeert te pakken, en dat je tegelijkertijd de liefde mag voelen.

Daan Westerink (1968) vertelt over troost, verdriet en liefde die niet overgaat, in De Nachtzoen: