Brief aan mijn pap en mam

Lieve pap en mam,

Afgelopen 17 december zou je 60 zijn geworden pap, helaas mocht je maar 54 worden. Maar 17 december is ook de dag dat we u mam, al 7 maanden moeten missen, u mocht maar 60 worden. Het valt me zwaar dat jullie er niet meer zijn, zeker nu de feestdagen voor de deur staan. Ik merk het aan kleine dingen dat ik jullie mis, de vraag om raad, de gezellige gesprekken, het delen van leuke en minder leuke dingen, het samenzijn.

Ook aan de kinderen merk ik dat ze jullie erg missen, ik hoor regelmatig: ‘Waren opa en oma er nog maar’. En ja, dat denk ik ook heel vaak. Waarom moesten jullie ons nu al worden afgenomen? Ik probeer me heel groot en sterk voor te doen, maar dat kan en ben ik helemaal niet.
En nee, het zijn niet allemaal zware dagen. Ik beleef ook hele leuke dingen en kan ook om heel veel dingen lachen. Gelukkig maar, maar toch is alles anders. Wat ik zeker weet is dat jullie trots op ons zijn. Om hoe we ons staande weten te houden, het dagelijkse leven weer opgepakt hebben en ik mijn eigen bedrijfje opgestart heb.

Pap, u zou trots zijn op mijn kluskunsten in mijn huisje, een echte timmermansdochter. Maar, ook daar mis ik soms toch wel advies in. U zag altijd wel ergens een oplossing voor of had een idee hoe ik iets het beste aan kon pakken. Ook van mijn ‘kleine’ mannetje van 11 zou u zo genoten hebben. Met zijn creativiteit hadden jullie denk ik de mooiste dingen weten te creëren. En ja, van mijn grote meid van 13 had u ook onwijs genoten, uw eerste kleinkind en enige kleindochter.

Mam, u zou lekker de stad in zijn gegaan met mijn mooie meisje en samen gaan koken. Dat laatste vindt ze erg leuk om te doen in tegenstelling tot haar moeder. Met mijn mooie mannetje had u gaan knutselen. U kon zo van hem genieten, u was één van de weinige die hem accepteerde zoals hij was. Een bijzonder mannetje die het heerlijk vond om bij oma tussen de middag een broodje te eten. En wij samen, tja zoals we al eerder naar elkaar schreven via de mail, daar zijn niet genoeg MB’s voor.

Er zijn veel lieve mensen om ons heen, die ons regelmatig vragen hoe het gaat. Ik betrap me er dan regelmatig op dat ik zeg dat het wel goed gaat. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed als dat ik me voor doe. Waarom eigenlijk? Omdat ik mensen niet wil belasten met mijn verdriet, maar ik ben moe, heel moe. Ik besteed te weinig tijd aan het verwerken van mijn verdriet en ga maar door. Mam u had dat doorgehad en aan de rem getrokken, denk nu eens even aan jezelf.

Lieve pap en mam ik heb veel van jullie geleerd, maar niet hoe ik jullie moet missen.

Luv joe Moos