Brief aan mijn moeder | Weggevlogen uit mijn leven

Lieve Joyce,

Het is nu bijna twee jaar geleden dat je bent weggevlogen. Zo noemde jij dat. Je vloog van ons weg en je wilde dat niet. Je hebt gevochten voor iedere extra minuut die je met ons kon delen. We hebben het heel lang uitgesteld om te praten over ‘wat als straks…’. Het was te pijnlijk voor je, maar het was ook te pijnlijk voor mij. Het bleef lang als een stilte tussen ons. Onbesproken.

Wie ging ik nu iedere dag bellen over alle dingen die zich in mijn hoofd afspeelden? Wie kon ik de hele dag appen over alles wat me bezighield? En wie zou alles tegenlezen wat ik schreef en als een strenge juf mijn taalfouten eruit vissen? Het was onbespreekbaar, omdat het onvoorstelbaar was voor ons beiden.

Eenzaam zonder jou

Inmiddels zou je toch denken dat ik niet nog iedere dag de neiging heb om je te bellen. Niks is minder waar. Het is een reflex dat heel diep in me geworteld zit. Dat me verrast op momenten van vreugde en verdriet. Het eerste jaar van verlies heb ik overleefd: de eerste keer jarig zijn, de verjaardagen van de kinderen, jouw verjaardag en alle feestdagen. Ik voelde me eenzaam zonder jou om me heen, terwijl ik tegelijkertijd diep van binnen wist dat je eigenlijk heel dichtbij was.

Een vraag die mij steeds bezighield is: Hoe kan ik tegelijkertijd gelukkig en eenzaam zijn? Want dat ben ik. Ik ben intens gelukkig met mijn gezin. Mijn dochter van tien jaar die me laatst knuffelde en zei: ‘Ik vind het zo erg voor je dat jij geen mama meer hebt.’ De momenten dat we simpelweg samen zijn als gezin; daar geniet ik van.

De leegte zonder jou

Ik ben heel dankbaar dat mijn kinderen jou herinneren als de liefste en gekste oma. Alles kon en mocht. Je stond altijd voor ons klaar. De leegte die ik voel zonder jou kan niemand opvullen. Maar ik hou je levend door veel aan je te denken, of in mijn hoofd met je te praten. En nu ook door naar je te schrijven.

Liefs,
Shemara