Brief | Mam, ik was pas 6, maar jij ook pas 36!

Hoi mam,

Wat een rare opening is dit eigenlijk, want ik ken jou niet echt.
Ik weet van foto’s dat jij mijn moeder bent.
Ik weet dat jij mij op de wereld hebt gezet, en ergens heel vaag weet ik nog dat je op jouw laatste avond afscheid nam van ons….
Raar mam, ik was pas 6, maar jij ook pas 36!

En toen was je er niet meer.
Je was dood, zeiden oma en papa.
Tja, ik kon het niet erg geloven en eigenlijk ook niet snappen wat dat betekende.
Tot de dag dat je werd begraven, toen de kist zakte…
Toen begreep ik pas dat er iets heel ergs gebeurd was, en dat het nooit meer normaal zou worden.
Toen heb ik gegild en gehuild. Ik wilde in het gat springen…

Jeetje mam, nu al 46 jaar geleden! Ik ben zelf moeder en nu schrijf ik voor het eerst een brief aan jou.
Wat heb je veel gemist van ons allemaal en van onze kinderen. Maar wat heb ik jou ook gemist!
Van het niet weten wie ik was, geen advies krijgen over mijn haar of mijn kleding. Geen knuffel of zorg van jou als ik ziek was.
Het was zo stil, zo eenzaam… voor ons allemaal.

Toen ik trouwde, toen ik beviel van mijn eerste kind, ik heb je zo gemist.
Maar van alles wat ik heb gemist, doet de stilte nog wel het meeste pijn.
Dat het missen van jou niet mag bestaan, want het is toch al zo lang geleden!
Dat is de boodschap die ik voel en hoor.
Maar dat gat in mijn ziel is er wel degelijk, want jij liet zoveel leegte na.

Nooit meer iemand die weet wat je echt nodig hebt, iemand waar ik me aan kon spiegelen.
Rouwen om jou, om het verloren gezin, om wat we hadden kunnen zijn met elkaar.
En dat we geworden zijn tot eilandbewoners: ieder van ons met onze eigen stilte en pijn.

Mam, ik vind het zo jammer dat ik je niet heb gekend, je stem niet in mijn herinnering kan terughalen. Niet weet hoe je nu zou zijn als 82-jarige.

Het kind-zijn stopte voor mij op het moment dat jij overleed.
Maar ik ben ook heel trots dat ik jou dochter ben, en dat ik de kracht heb gevonden om mijn eigen leven te leven.
Te zien hoe mijn leven mocht doorgaan, en dat ik zelf nu twee volwassen zoons heb waar ik moeder van mag zijn.
Dat ik vanuit dat verlies mijn kracht heb gevonden.

Dank je wel mam, voor mijn leven.
Everdina’s moeder overleed in 1972 en liet 4 kinderen na

Heb jij ook een brief geschreven aan iemand die je mist? Mail dan naar ikmisje@eo.nl.