Brief aan mijn dochtertje Patricia, die zo van fietsen hield
Patricia (6) deed niets liever dan fietsen. Graag hard en met de wind in haar haren. Tot de dag dat ze de heuvel afzuisde en dat haar laatste rit werd. Haar moeder Bea schrijft Patricia een brief, omdat ze haar na vijftien jaar nog zo ontzettend mist.
Lieve Patricia,
‘Voel jij je ook soms zo alleen, met al die mensen om je heen?’ Weet je nog lieve Patricia, dat jij dit prachtige nummer van K3 vaak voor mij draaide? ‘Dit vind jij zo’n mooi liedje he mama?’
Voel jij je ook soms zo alleen?
Geloof mij lieve Patricia, ik kan dit liedje nog steeds niet kan draaien zonder dat er een traan in mijn ogen komt. Het liefst ben ik alleen als ik dit liedje draai en laat mijn tranen dan de vrije loop. Want ik voel mij soms inderdaad alleen. Dat komt niet omdat er geen mensen om mij heen zijn, maar dat alleen voelen is echt een gevoel.
Jij en ik lieve Patricia hadden zo’n sterke band, daar kwam niemand tussen. Ik blijf het ontzettend oneerlijk vinden dat jij dat stomme ongeluk moest krijgen. Jij, die zo ontzettend genoot van iedere dag! Jouw leven was veel te kort.
Jouw liefde voor fietsen
Als ik denk aan de dag dat jij jouw ongeluk kreeg, dan zie ik jou in gedachten op jouw fiets. Jij was dol op fietsen en wat kon jij hard fietsen! Weet je nog als jij met jouw vriendinnetje naar school fietste? Jij ging er dan expres hard vandoor, zo hard dat ik zelfs mijn best moest doen om jou bij te houden. Jij en jouw fiets; ik vertrouwde jou volledig.
Natuurlijk had ik angst, zoals iedere ouder angst heeft. Maar toen jij mij vroeg of jij nog een stukje mocht fietsen, zag ik daar totaal geen kwaad in. Weet je nog lieve Patricia, dat jij niet van die steile heuvel af mocht fietsen van mij? Omdat ik zelf ervaren had hoe keihard dat ging. En omdat dat die heuvel uitkwam op het fietspad dat niet goed zichtbaar was door de beplanting.
De knal van de scooter tegen jouw fiets
In gedachten zie ik jou op de fiets de heuvel af gaan. Het zonnetje scheen volop die dag, de wind door jou haren. Waarschijnlijk heb jij vast nog wel even gedacht aan mijn woorden: ‘Patricia, jij mag echt nooit meer met jouw fiets van die heuvel af’. Wat is er mooier om het dan toch wel te doen? In gedachten zie ik jouw ondeugende glimlach, omdat je iets deed wat jij niet mocht van mij.
De knal van de scooter tegen jou en jouw fiets. Het moet heel snel gebeurd zijn. Geen idee of jij daar iets van mee hebt gekregen, want gelukkig voor jou was jij meteen in shock geraakt door het vele inwendige bloedverlies. Ik ben zo blij voor jou, hoe raar dat misschien ook klinkt. Maar ik ben blij dat jij geen angst, geen pijn hebt gevoeld.
Ik geniet anders dan toen je er nog was
Jij hebt een speciale plek in mijn hart en daar ga jij nooit meer uit. Ik geniet van het leven, maar wel anders dan toen jij er was. En zo ga ik verder met mijn leven. Dank je lieve Patricia voor alles wat jij mij hebt gegeven. Zoals er zo prachtig stond op een condoleancekaart die ik ontving na jouw overlijden: ‘Jij laat zoveel meer achter dan jouw voetstappen’.
Kusje van jouw mama
Zou jij ook een brief willen schrijven aan jouw overleden dierbare en deze geplaatst zien op de website van Ik mis je? Lees hier hoe je jouw bijdrage kan insturen.
