Brief aan Marvin: ‘Mijn enige kind, uit het leven weggerukt’

Lieve Marvin,

Op een mooie, zonnige dag in mei 2017 was ik in de tuin bezig toen de bel ging. Ik deed open en zag twee agenten voor mijn deur staan. Eigenlijk schrok ik daar niet eens van, ik dacht dat ze mij iets kwamen vragen, omdat ik de week daarvoor ook agenten bij de buren zag.

Een van de agenten keek mij aan en zei: ‘Er is een ongeluk gebeurd.’ Ik dacht meteen aan mijn vader omdat hij regelmatig viel, dus ik vroeg dat meteen. ‘Nee’, zeiden ze, ‘uw zoon…’ Ik dacht: nee, dat kan toch niet? Ik had je net nog op de app gesproken. Ik vroeg de agent wat er aan de hand was. Of je dood was? Ze vroegen of ze even binnen mochten komen.

Ongeluk

Ze vroegen of jij, Marvin Silva, mijn zoon was. Vertelden dat je een ernstig ongeluk had gehad, dat een traumahelikopter je naar het ziekenthuis gebracht had. Het was heel ernstig, zeiden ze. Ze brachten me naar het ziekenhuis waar inmiddels jouw vader een een vriendin van je aangekomen waren. Je werd geopereerd en wij moest wachten. Tergende onzekerheid… Ik vroeg waar Prince was, jouw hond, en kreeg te horen dat Prince overleden was.

Daar bleek dat een 89-jarige man, die volgens zijn familieleden al een poos een gevaar op de weg was, in volle vaart op jou en Prince is ingereden terwijl jullie op de stoep liepen.

‘Ik had er zo’n moeite mee om je te zien. Zo hulpeloos, ik kon niks voor je doen.’

Na de operatie was je stabiel, maar maakten de artsen zich zorgen om jou. Je pupillen reageerden niet. Inmiddels waren ook je broers en zussen van andere moeders gekomen, evenals veel vrienden. Drie dagen heb je daar gelegen. Ik had er zo’n moeite mee om je te zien. Zo hulpeloos, ik kon niks voor je doen. Drie dagen leefde ik tussen hoop en vrees, tot de artsen met de trieste boodschap kwamen dat ze jou niet meer konden redden. Je was donor, dus ze konden de behandeling niet meteen stoppen maar pas de volgende dag.

Die dag, op Moederdag, om tien uur is de behandeling gestopt. Ik kon het niet aan om daarbij te zijn. Ik vind het ergens laf van mezelf, lieverd, maar ik kon het niet. Je broers en zussen waren bij je en ik wachtte op de gang. Om twee over tien werd ik al geroepen dat je overleden was.

Mijn alles

Daar lag je dan… Ik was rustig, in een shock. Ik krijg die beelden van jou op de IC moeilijk van mijn netvlies. Jij was mijn trots, mijn alles. Mijn enige kind op zo’n vreselijke manier uit het leven gerukt. Kampioen fitness van Nederland was je, volop in het leven. Je hield van de goede en mooie dingen van het leven. Bourgondiër met veel vrienden. Ik hield zo van jouw humor en ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe trots ik op je was en nog steeds ben.

‘Nu is er niemand die mij nog ma of mam noemt.’

Nu is er niemand die mij nog ma of mam noemt. De 42 jaar dat ik hier jouw moeder mocht zijn waren de mooiste jaren uit mijn leven waar ik met dankbaarheid op terugkijk. Ondanks mijn pijn en verdriet had ik deze jaren nooit willen missen.

Uit liefde voor jou

Ik mis je heel erg lieve Marvin. Drie weken na jouw overlijden overleed mijn vader, jouw opa. Jij en opa waren mijn enige twee biologische familieleden. Ik hoop dat jullie samen zijn daarboven. Ik strijd hier voor jou door middel van een petitie, waarin gevraagd wordt om frequentere en betere keuringen voor 75-plussers.

En Marvin, maak je over mij niet teveel zorgen. Ik heb verdriet en ik mis jou en opa heel erg, maar juist uit liefde voor jou en opa wil ik mijn kop niet laten hangen. Dat is niet altijd makkelijk, maar ik ben gaan zingen bij een koor en zorg dat ik bezig ben, zodat mijn leven nog een beetje zin heeft.

Lieve Marvin, ik houd zo ontzettend veel van je. Ik weet dat wij elkaar weer gaan zien.

Liefs, je ma.