Brief aan Hans

Lieve Hans,

Wat was je trots op me. Toen ik, 1 jaar na de diagnose borstkanker, als freelancer aan de slag ging. Je wilde het van de daken schreeuwen en vond achteraf dat ik dit veel eerder had moeten doen. Je genoot ervan als ik werkte aan mijn opdrachten. Wat waren we samen druk. Alles leek goed te gaan. Het leven lachte ons weer toe.

Een klein jaar later kreeg jij lichamelijke klachten, maar we dachten zeker niet aan het ergste. Toch bleek het bittere waarheid. Ook jij kreeg kanker. In een gevorderd stadium; in één klap sloeg voor de tweede maal de grond onder onze voeten vandaan. De prognose was slecht, maar hoop deed leven. En jij was Hans niet als je er niet voor de volle 100 procent voor zou gaan. Een operatie volgde en je greep alles aan om grip te blijven houden op je leven. Met een open wond presteerde je het om toch te gaan skiën. Wat was jij een doorzetter.

Samen trotseerden we de enorme dalen, maar er waren zeker ook hoogtepunten! We genoten van de kleine dingen en van elkaar. In juni 2015 beklom je twee maal de Alpe d’Huzes. Wat was je trots toen je hele familie je opwachtte aan de finish. Ondanks tegenvallende berichten en de lichamelijke ongemakken die je steeds meer ten deel vielen, bleef je hopen. En wij hoopten vurig met je mee.

Zakelijk ging het je voor de wind. Onze kinderen zaten lekker in hun vel én je was gelukkig. Waarom die dodelijke ziekte je in de weg stond? Je begon het je steeds meer af te vragen. In mei van dit jaar werd je voor de zoveelste keer opgenomen in het ziekenhuis. Dit keer was het echt gruwelijk mis. Je nieren en darmen lagen stil en wij werden op het ergste voorbereid. Jij bleek nog niet klaar met dit leven en met de luttele kracht die je nog bezat, liet je voor de zoveelste keer zien dat ze je niet klein kregen. Negen weken lang ging je weer voor een behandeling waarvan we wisten dat het ‘vechten tegen de bierkaai’ was. In die tijd wilde je er nog voor zorgen dat iedereen om je heen er letterlijk warmpjes bij zou zitten.

Toen was je op. Met het zwaard van Damocles boven ons hoofd gingen we richting Amsterdam. Het zou de laatste keer zijn. De deur werd voor onze neus dichtgeslagen. Vanaf deze dag, de eerste dag van augustus, heb jij langzaam afscheid genomen. Van je gezin en van je familie, je lieve vrienden en iedereen om je heen. Stilletjes, want je wilde niemand zien. Ik huil als ik denk aan de eenzame strijd die je hebt moeten leveren. De strijd om het leven los te laten.

Twee weken later, op een prachtige dag in je geliefde Zoutelande, waar je ooit ook je eerste stapjes zette, liet jij het leven voor wat het was. Omringd door iedereen die je lief was ben jij aan je laatste reis begonnen. Lieve Hans, mijn maatje… wat ben ik trots op jou! De wijze waarop jij je leven hebt geleefd, je dapperheid, je kracht en doorzettingsvermogen. Bewonderingswaardig, tot de laatste dag. Je was er voor ons, voor iedereen om je heen. Alles aan je is liefde. Ik houd van je!

Mireille

Wil jij ook een brief schrijven aan je overleden geliefde en deze laten plaatsen op ikmisje.tv? Stuur dan een mailtje naar ikmisje@eo.nl.