Brenda’s broertje verongelukte: ‘Toen mijn eigen zoon 17 werd, vond ik dat heel spannend’

"De band tussen mij en mijn broertje was hecht. Hij was een beetje onbezonnen, soms wat gek, maar altijd vrolijk. Hij had veel vrienden en was geliefd. Altijd in voor een grap. Soms deed hij dingen waar hij niet goed over had nagedacht. Als grote zus bemoeide ik me daar dan mee: ‘Doe je wel voorzichtig? Je moet wel aan jezelf denken, hè,’ zei ik dan. Brenda glimlacht bij de herinnering. “Dat kon hij wel van mij hebben.”

Ik was net 21 toen hij overleed. We hadden kort daarvoor nog mijn verjaardag gevierd. Vijf dagen later, op een gezellige Koninginnedag, kwam het verschrikkelijke nieuws. Timon was zeventien, en op pad met zijn vrienden. Begin van de avond kwam ik hem nog tegen in onze stamkroeg. We zeiden elkaar gedag, wisselden een paar woorden, en gingen ieder onze eigen weg.

Politie voor de deur

’s Nachts kwam ik thuis, maar mijn broertje was er nog niet. Negen van de tien keer was hij eerder thuis dan ik. Mijn vader werd ongerust. Hij keek uit het slaapkamerraam, wakend. En toen zag hij de politie de straat inrijden. Op dat moment wist hij: ze komen voor ons. Hij liep naar beneden en deed de deur al open. De bel was nog niet eens gegaan.

Ik werd wakker van het geroezemoes beneden. Toen ik ging kijken, zag ik twee politieagenten bij mijn ouders zitten. Ze vertelden dat mijn broertje een ongeluk had gehad, maar konden nog weinig zeggen over de ernst. Pas in het ziekenhuis hoorden we dat hij hersendood was. Hij was niet meer te redden.

Rond zes uur ’s ochtends stonden we buiten, in de ochtenddauw. In de weilanden zag ik de koeien. En toen dacht ik: dit ziet hij niet meer. Toen viel het kwartje echt. Hij komt niet meer met ons mee terug. We moeten het vanaf nu samen doen.

Spookrijders

Timon had die avond zijn vriend thuisgebracht op de brommer. Op de terugweg kwam hij bij een rotonde die nog in aanbouw was. Hij reed eroverheen. Tegelijkertijd kwam er een auto van de andere kant, bestuurd door twee jongens die te veel hadden gedronken. Ze waren gaan spookrijden. Het werd een frontale botsing. Mijn broertje sloeg met zijn hoofd op de stoeprand.

Ik had het mijn kinderen zo gegund om hem te kennen

Veenendaal is dan ineens heel klein. Iedereen wist wat er was gebeurd. In het begin wilde ik weinig contact. Ik kon vond dat moeilijk. Maar na een paar weken dacht ik: waar is iedereen? Ik wilde toch weer mensen om me heen. Mijn verhaal vertellen.

Inmiddels heb ik zelf twee kinderen. En ik denk vaak: je zou maar een kind moeten missen. Verschrikkelijk. Toen mijn oudste zeventien werd, vond ik dat een spannend jaar. Ik denk dat Timon een geweldige oom was geweest. Ik had het mijn kinderen zo gegund om hem te kennen."

Brenda Bakker in EO Ik mis je

Bekijk een herhaling van Brenda's verhaal in Ik mis je op zondag 20 juli om 09.00 op NPO 2 of kijk terug via NPO Start.