Blog Sarah | Verdriet in een doosje

‘Ik heb mijn moeder tot het laatste moment verzorgd. Vaak zie ik nog voor me hoe ze erg ze leed in die laatste dagen… Soms droom ik erover.’ Voor mij zit een vrouw die bijna een jaar geleden haar moeder verloren is aan kanker. Ze bleef haar verzorgen, hoe slecht het ook ging. Ze week nauwelijks van haar zijde en waar ze kon, probeerde ze de pijn van haar moeder te verzachten door sterk te zijn, te lachen en lief te hebben. Nu gaat het niet goed met haarzelf. Ze is erg moe, somber en kan zich slecht concentreren. Haar huisarts heeft haar naar een therapeut verwezen.

‘Haar verhaal lijkt op mijn verhaal’

Terwijl ze haar verhaal doet, probeer ik zo goed mogelijk naar haar te luisteren. Dat is belangrijk. Goed luisteren en daadwerkelijk horen wat ze zegt. Ik begrijp haar. Eigenlijk té goed. Haar verhaal lijkt op mijn verhaal. Allebei verloren we een jaar geleden onze moeder. Allebei missen we.

Eigen verdriet

Ik doe mijn best ruimte te geven aan haar verhaal terwijl ik mijn eigen verdriet tijdens dit gesprek in een doosje probeer te doen. ‘Soms weet ik niet meer hoe ik verder moet…’ Ze vervolgt haar verhaal en ik probeer er te zijn.

‘Het raakt me volledig in mijn hart’

Ik kijk haar aan en zou mijn verlies graag constructief, wellicht zonder woorden, in dit gesprek willen voegen. Maar het is nog te vers. Haar verhaal raakt me nog volledig in mijn hart, beweegt me en ontroert me. Het snijdt en verlamt, laat me beven en herbeleven.

Gewoon een mens

Desondanks lukt het me mijn gemis in het doosje te houden zodat ik kan meevoelen zonder mezelf te verliezen in verdriet. Op het einde van het gesprek pakt ze haar jas. Wanneer ik mijn hand vervolgens naar haar uitstrek om haar te bedanken voor haar openheid en ook sterkte te wensen, zegt ze; ‘bedankt voor het luisterend oor’. Haar blik en handdruk zijn bijna zalvend.

Terwijl ze wegloopt leg ik mijn hand op mijn hart en fluister ‘mam, je bent altijd bij me’. Ik ga achter mijn computer zitten en begin met rapporteren. Ik ben blij met wat ik voor anderen kan betekenen in mijn werk maar ook ontdaan door hoe mijn werk me ook zo kan raken. Gelukkig ben ik naast therapeut ook maar gewoon een mens.

De cliënte in de blog van Sarah is fictief