Blog Sarah | ‘Foto’s bekijken is een confrontatie met het heden’

Foto’s

‘Kunnen jullie alsjeblieft foto’s opsturen van jullie gezin vroeger en jullie gezin nu?’ Een hele simpele vraag die opeens heel ingewikkeld is. Ik blokkeer direct. Ik wil de oude foto-albums niet bekijken. Dat doet zo’n pijn.

Confronterend

Want ik weet: op de eerste bladzijde van het allereerste album zie je twee jonge mensen met een stralende blik de camera in kijken. Het zijn mijn ouders. Ze houden mij, hun eerste kindje, stevig vast. Ook weet ik dat op de foto van mijn eerste verjaardag mam mij vasthoudt terwijl ik met mijn handen in een slagroomtaart graai. Ik zie de vele foto’s van het hele gezin op vakantie voor me, evenals de o zo charmante schoolfoto’s waar mijn moeder de meest lieve teksten bij geschreven heeft.

‘Het is een te harde confrontatie met het heden’

Ik pak het album, maar ik kan het niet. Ik durf het niet. Het is te confronterend. Het is een te harde confrontatie met het heden. Een te groot gemis. Op foto’s van het heden zal mijn moeder ontbreken. De puzzel is niet meer compleet. Het eens zo complete gezin mist opeens een moederhart.

Pijnlijk

Tegelijkertijd wil ik alle foto’s erbij pakken en mijn moeder aan iedereen laten zien. Wil ik over haar vertellen. Haar erbij betrekken en soms een beetje doen alsof ze er nog is. Haar levend houden en haar er laten zijn. Maar het mes snijdt aan twee kanten, want terwijl ik dat het liefste doe, doet het ook de meeste pijn. Omdat ik stiekem wel weet dat ze er nooit meer bij zal zijn. Dat maakt het over haar praten ook pijnlijk.

‘Het gemis is vlijmscherp’

Vooral wanneer er plotseling heel direct een vraag komt. Wanneer iemand niet weet dat ze er niet meer is en vraagt naar mijn moeder. Of wanneer ik gewoon neutraal over haar probeer te vertellen. Over haar leven en over haar zijn. En ik in mijn verhaal opeens realiseer dat dat alles niet meer is. Dat gemis is zo vlijmscherp dat het vaak tranen geeft. Maar ik wil graag vertellen over mam. Het liefst zonder tranen. Want dan is het goed. Maar tranen horen er nu voor altijd bij. En misschien is dat oke, en laat ik met iedere traan een boom vol liefde groeien die bij mijn allerlaatste traan tot aan de hemel zal reiken.