Blog Sarah | Spiegels van de ziel

Lentezon

We fietsen naast elkaar. De zon schijnt. Het is lente. Mensen trekken massaal weer naar buiten. Op de stoep slenteren ze rustig voort. Mijn blik valt op een man die een vrouw in een rolstoel voortduwt. Het heeft iets liefdevols het tafereel. Beiden dragen een glimlach. Alsof het klopt en dat alles is wat er is en moet zijn. Zij met zijn tweetjes in de lentezon. Ze genieten zichtbaar. Niets kan hun uit balans brengen.

Ogen

Een klein moment kijk ik in haar ogen. Haar blik grijpt me naar de keel. Haar ogen spreken. Ze vertellen me dat ze over niet al te lange tijd op reis zal gaan. Haar glimlach verraadt dat ze zich door niets meer van haar stuk zal laten brengen. Ze geniet. Met haar man. Van de zon. Ze is er. Nu. Ze leeft. Want ze weet dat het zomaar afgelopen kan zijn. Haar ogen vertellen me in een oogopslag zoveel. Spiegels van de ziel.

Loslaten

In haar oogopslag. In haar manier van kijken, herken ik de blik van mijn moeder. Angst, berusting, loslaten en vasthouden. De blik treft me in mijn hart. Een traan rolt over mijn wang. Ze zegt me zoveel zonder iets te zeggen.

Liefde

Ik stel me voor hoe ze na de wandeling haar man bedankt en zegt hoeveel ze van hem houdt. Ik stel me voor dat ze nog een paar lentedagen zal meemaken. Dat ze nog een laatste wandeling mag maken voor ze in vrede rust vindt en in liefde loslaat. Ik stel me voor dat liefde eeuwig is. Dat liefde alles is. Dat liefde ons in leven houdt, ook als we er niet meer zijn.