Blog Sarah | ‘Ik typ M.A.M.A., ik wil haar zo graag bellen’

M.A.M.A.

Woensdagochtend. Ik sta met mijn telefoon in mijn hand en ga naar mijn contacten. Mijn vingers typen. M. A. M. A. Daar staat ze; ‘mama’. Een brandend verlangen maakt zich van me meester. Ik wil haar zo graag bellen. Ik probeer haar te appen maar dit lukt niet. Ik besluit een sms te sturen en heb slechts enkele woorden nodig om duidelijk te maken hoe groot de plek in mijn hart die ze inneemt nog steeds en voor altijd is.

Tastbaar

‘Versturen’. Het bericht komt aan, zie ik aan de vinkjes. Zo. Ze weet het. Stiekem weet ik dat ze het ook wel weet zonder dit bericht maar op deze manier lijkt ze ergens nog wat dichterbij. Lijkt ze nog tastbaar. Alsof de illusie dat het bericht beantwoord wordt geen illusie meer is wanneer je gewoon, desnoods voor eeuwig, aan het wachten bent op een respons. Dat het uitblijven van die respons dan nooit echt een feit wordt. Je weet maar nooit. Houvast in bedrog. Weten doe ik het wel. Maar voelen wil ik het vaak niet. En zo blijf je ertussenin. Ogenschijnlijk veilig. Onaangeraakt door de hartenpijn van het gemis.

Zee van verlies

Soms duik ik er toch in. In de zee van verlies, de zee van tranen. Ik kan mijn hoofd telkens net boven water houden. De stroming is sterk. Desondanks leer ik steeds beter zwemmen. Ik voel het. Uitgeput kom ik uiteindelijk altijd weer aan wal. Ik word opgevangen door mijn dierbaren. Zout blijft achter op mijn huid.

Liefde

Een paar uur later kijk ik nogmaals op mijn telefoon. ‘Zou ik een sms hebben?’ Soms blijf ik mezelf gewoon voor de gek houden. Maar op de momenten waarop ik stilsta en voel ben ik in staat om de pijn van het gemis te zien als een weerspiegeling van de grote ruimte die mijn moeder in mijn hart inneemt. En ben ik in staat me te realiseren dat de ruimte van die plek is ontstaan door liefde. Door onvoorwaardelijke en eeuwige liefde.