Blog Sarah | ‘Ik kan en mag het verdriet omarmen’
26 november 2019 · 00:17| Leestijd:3 min
Update: 5 februari 2025 · 10:40
Toen Sarahs moeder overleed, voelde het alsof er ook een stukje van haarzelf verloren ging. Ze kon niet geloven dat de pijn ooit nog minder zou worden. Toch ervaart ze nu dat de scherpe randjes eraf zijn.
In augustus 2017 was alles rauw. Ik weet nog dat ik ging fietsen met mijn man en zoontje. Mijn dochtertje pril in mijn buik. Het was prachtig weer, maar ik kon niks meer voelen. Alles was weg. Alles was leeg.
‘Het voelde alsof ik met het verlies van mijn moeder ook mezelf verloren was’
Het was alsof er een oorverdovende stilte heerste en er ieder moment een schot gelost kon worden. Het voelde oprecht alsof ik met het verlies van mijn moeder ook mezelf verloren was.
Pijn van het missen
Ik zag de zon maar ik voelde ‘m niet. Ik hoorde de vogels maar het deed me niets. Alles kwam vertraagd naar me toe. Niets kwam echt aan. Ik was verdoofd en doodsbang voor de pijn van het missen. En die pijn, dat missen, was telkens als het me weer overviel, zo rauw en sneed zo diep dat ik me niet kon voorstellen ooit weer vreugde te zullen ervaren.
Ruimte voor verdriet
Een buurjongen die ook zijn moeder verloren was, zei dat de tijd voor minder scherpte zou gaan zorgen. Op dat moment kon ik wel denken aan de tijd, kon ik wel beredeneren dat tijd wellicht iets zou veranderen, maar het deed me niets. Ik voelde me verloren. Ik was verloren. Mijn moeder, mezelf en zoveel meer.
‘Ik kan en mag het verdriet omarmen’
Nu, nu we bijna aankomen in 2020 ben ik nog steeds bang voor diezelfde pijn van toen. Alsof ik ergens op mijn hoede blijf. Tegen beter voelen in. Want mijn pijn is getransformeerd. De allerscherpste scherpte is er niet meer. Sterker nog, ik kan en mag het verdriet van mezelf omarmen.
De liefde overwint
Ik maak er bewust ruimte voor. Het doet pijn maar door het er te laten zijn, lijkt het net alsof de afstand minder groot is. Mijn tranen verbinden. Het voelen van pijn laat me loslaten. Toelaten laat me loslaten. Het is een soort innerlijke verandering. Een soort transformeren en helen. Ik huil liefde. En liefde overwint.
Meest gelezen
- ‘Haar kamertje was mooi en af. Maar het bleef leeg.’
Uitzending zaterdag 4 oktober om 18.25 uur op NPO2
‘Haar kamertje was mooi en af. Maar het bleef leeg.’
- Je achternaam na het verlies van je partner: ‘Mijn meisjesnaam past bij mijn ‘nieuwe’ ik’
Drie vrouwen over de impact van hun naamkeuze na het verlies van hun partner
Je achternaam na het verlies van je partner: ‘Mijn meisjesnaam past bij mijn ‘nieuwe’ ik’
- Vijf uitspraken die rouwenden liever niet horen – en wat wél helpt
Wat zeg je tegen iemand die rouwt?
Vijf uitspraken die rouwenden liever niet horen – en wat wél helpt
Lees ook
- De moeder van Christine en Bart zorgde alleen voor tien kinderen: 'Altijd blij en dankbaar'
Gezien in Ik mis je op zondag 19 oktober op NPO 2
De moeder van Christine en Bart zorgde alleen voor tien kinderen: 'Altijd blij en dankbaar'
- Anouk Beugels rouwt om haar complexe vader: ‘Ik doe hem geen eer aan om alleen het mooie te herinneren’
Anouk Beugels rouwt om haar complexe vader: ‘Ik doe hem geen eer aan om alleen het mooie te herinneren’
- Miranda’s zoon overlijdt aan hartstilstand na drugsoverdosis: ‘Hij wilde niet verslaafd zijn’
Ik mis je, zaterdag 18 oktober
Miranda’s zoon overlijdt aan hartstilstand na drugsoverdosis: ‘Hij wilde niet verslaafd zijn’
Ontvang bemoedigende artikelen & verhalen in je mailbox
We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.
Lees onze privacyverklaring.