Blog Sarah | ‘Ik kan en mag het verdriet omarmen’

In augustus 2017 was alles rauw. Ik weet nog dat ik ging fietsen met mijn man en zoontje. Mijn dochtertje pril in mijn buik. Het was prachtig weer, maar ik kon niks meer voelen. Alles was weg. Alles was leeg.

Het was alsof er een oorverdovende stilte heerste en er ieder moment een schot gelost kon worden. Het voelde oprecht alsof ik met het verlies van mijn moeder ook mezelf verloren was.

Pijn van het missen

Ik zag de zon maar ik voelde ‘m niet. Ik hoorde de vogels maar het deed me niets. Alles kwam vertraagd naar me toe. Niets kwam echt aan. Ik was verdoofd en doodsbang voor de pijn van het missen. En die pijn, dat missen, was telkens als het me weer overviel, zo rauw en sneed zo diep dat ik me niet kon voorstellen ooit weer vreugde te zullen ervaren.

Ruimte voor verdriet

Een buurjongen die ook zijn moeder verloren was, zei dat de tijd voor minder scherpte zou gaan zorgen. Op dat moment kon ik wel denken aan de tijd, kon ik wel beredeneren dat tijd wellicht iets zou veranderen, maar het deed me niets. Ik voelde me verloren. Ik was verloren. Mijn moeder, mezelf en zoveel meer.

Nu, nu we bijna aankomen in 2020 ben ik nog steeds bang voor diezelfde pijn van toen. Alsof ik ergens op mijn hoede blijf. Tegen beter voelen in. Want mijn pijn is getransformeerd. De allerscherpste scherpte is er niet meer. Sterker nog, ik kan en mag het verdriet van mezelf omarmen.

De liefde overwint

Ik maak er bewust ruimte voor. Het doet pijn maar door het er te laten zijn, lijkt het net alsof de afstand minder groot is. Mijn tranen verbinden. Het voelen van pijn laat me loslaten. Toelaten laat me loslaten. Het is een soort innerlijke verandering. Een soort transformeren en helen. Ik huil liefde. En liefde overwint.