Blog Sarah | Het leven tegemoet

Vreugdedansje

‘Lekker he kindjes! Whoehoe!’, zegt mijn man tegen de kinderen die in de bakfiets voor hem zitten terwijl ze met flinke vaart een bergje afrijden. De wind door hun haren, ze schreeuwen het uit van plezier. ‘Jaaaaaa!!’ Ik zie ze gaan en mijn hart maakt een vreugdedansje.

Het kan niet warmer voelen. Ik ben zo ontzettend blij met hun drie. Ze zijn mijn alles. Mijn leven. Ik voel me zo rijk als ik hen daar in die bakfiets de heuvel af zie komen. Zij horen bij mij, ik bij hen en wij horen bij elkaar. Ik word verwarmd door geluk.

Ik richt me tot mijn hart. ‘Mam, kijk nou toch! Zie je ons gaan? Zie je je kleinkindjes? Zie je ze gelukkig zijn?’ De wind waait door mijn haar. ‘Ik ben ook gelukkig mam. Ik mis je, maar ik ben gelukkig. Ik draag je voor altijd heel dicht bij me en hoop dat je misschien zelfs in dit geluk kunt meevoelen.’

Voor altijd mijn moeder

Daar, op dat moment, bestaat het naast elkaar. Gemis en geluk. En het is oké. Het mag er allebei zijn. Ik bén gelukkig en het gemis van mijn moeder hóórt bij mij. Het tekent me en vormt me. Ik draag het altijd met me mee. Waar ze ook is. Ik blijf altijd haar dochter en zij voor immer en altijd mijn moeder.

‘Jihaaaaaa!’, mijn man kijkt me breed lachend aan waarna we allebei een blik werpen op onze kleintjes. Hoe groot geluk kan zijn. Enorm. En het vermenigvuldigd zich wanneer je het deelt. Vervuld van dankbaarheid trap ik stevig door, de wind in, het leven tegemoet.