Blog Sarah | ‘Als ik drink, drink ik op jou’
Twee jaar geleden overleed Sarahs moeder. Op dat moment verloor ze een deel van haarzelf en nooit eerder deed iets zo’n pijn. En toch kan ze ook proosten op haar moeder. ‘Want’ schrijft ze, ‘waar onze armen haar niet meer kunnen vasthouden, doet ons hart dat des te meer.’
Onheilspellend
Ik had een voortdurend onheilspellend gevoel. Alsof iets of iemand me achtervolgde en me nog niet beet had. Ik probeerde het te negeren maar het kwam steeds dichterbij. Ik voelde de hete adem in mijn nek. Waar we geen enkele dag van tevoren konden voorspellen, wisten we wel dat het zou komen. We hoopten dat het weg zou blijven en deden alsof het er niet was. We wisten dat het ons in zou halen maar wisten niet wanneer.
‘Ieder moment koesterden we van seconde tot seconde’
Iedere ochtend als mijn moeder ons dan weer groette vanaf haar bed in de woonkamer, maakte mijn hart een sprongetje. Ze was er nog! Mijn grootste angst en mijn grootste geluk leefden samen plotseling onder een dak. Ieder moment koesterden we van seconde tot seconde. We namen álles in ons op. Alles wat we zagen, voelden, roken, proefden. En omdat we zo intens in het moment leefden, was de angst om dat alles kwijt te raken nog groter. We zetten het weg. Het ging om die milliseconde, om dát ene moment en niet om enige tijd daarna.
‘Nooit eerder deed iets zo’n pijn’
Vandaag is het twee jaar geleden. Twee jaar geleden dat onze angst werkelijkheid werd. Twee jaar geleden zijn we groots verloren. Vaagde de aarde weg onder onze voeten. Twee jaar geleden viel een deel van onze fundamenten weg. Verloren we een stukje van ons zelf. En nooit eerder deed iets zo’n pijn. Nooit eerder huilde ik zonder te weten wanneer het zou stoppen.
Proosten
Nu huil ik weer. Ik mis haar. Mijn mama. Ik mis zoveel, zo vaak en zo erg. Maar nog steeds koester ik. Nu alle herinneringen en de momenten waarop deze zo levendig zijn dat ze bijna tastbaar worden. Mijn moeder leeft voort in ons. En daar zullen wij op proosten. Want waar onze armen haar niet meer kunnen vasthouden, doet ons hart dat des te meer. Op jou mam!
De titel van deze blog is gekozen naar aanleiding van onderstaand lied. Dit lied van Frank Boeijen werd gezongen tijdens de afscheidsdienst.
Geschreven door
Sarah Klinkenberg
