Blog Sanne | Mijn Roos zal nooit meer naar school gaan

Schoolplein

Ik sta op het schoolplein. Het is fris, maar het zonnetje schijnt. Ik ben vroeg, alleen en loop vast richting de uitgang van waar Boaz straks naar buiten komt. Het is een rustige dag vandaag. Er komen andere moeders het plein van de school op en ik maak een praatje.

We zijn samen gestart, nieuw op deze school. Onwennig met de oudste, in dezelfde levensfase en het broertje of zusje in de wandelwagen. In de ochtend een drukte. De gang bijna onbegaanbaar van de buggy’s.

‘Ik had daar ook moeten staan, tussen hen.’

De bel gaat, de eerste. De andere ouders verontschuldigen zich en lopen richting de kleuteringang. Het voelt ongemakkelijk. Ik sta alleen en had dat niet moeten staan.

Dit zou haar groep zijn

Zij halen hun kleuters op. De kleintjes die naar buiten drentelen. De meisjes met haartjes in staartjes. Ik had daar ook moeten staan, tussen hen. Dit zou haar groep zijn. Ik zou hier mijn meisje ophalen. Ik zou net zo vroeg zijn als nu. Voor haar. Ik kijk of ik haar zie in een van hen. Zou ze zo groot zijn, zou ze op hen lijken? Zou ze ook zo met een rugzak komen aanrennen of zou ze bij de juf blijven hangen? Wie zouden haar vriendjes zijn? Zou ze al bij iemand zijn gaan spelen? Het lijkt zo mooi, maar ik word er verdrietig van. Dit moet ik niet doen. Ze is er niet meer. Die meisjes hebben allemaal al een moeder. Mijn Roos zit er niet bij. Het is zo verdrietig, zo oneerlijk.

Nooit meer naar school

Mijn gedachten schieten terug. Ik denk aan die paar jaar gelegen. Toen Boaz net naar school ging en ze mee ging. Dat ze op de kleuterstoeltjes ging zitten en ging zwaaien. Ik had haar zo kunnen achterlaten bij de juf, maar ze moest nog even wachten totdat ze naar school mocht. Ze had het zeker heel mooi gevonden. Ik heb een soort heimwee naar toen. Pijn overheerst. Ze zal nooit meer naar school gaan.

‘Ik mis haar zoals ze was en had kunnen zijn.’

Een rollercoaster, dat maken mijn gedachten en emoties steeds. Grote of kleine loopings van heel veel emoties tot de orde van de dag.

De tweede bel gaat. De rest van de kinderen komen naar buiten. En ik word meegenomen in de stroom. De stroom van alledag. Het lijkt allemaal door te gaan, maar het is er wel. Altijd. Zij is er altijd. Zij is altijd bij mij. Ik mis haar. Ik mis haar zoals ze was en had kunnen zijn.