Sanne’s laatste blog | ‘Voor jou in je weg van rouw’

Woorden vinden voor gemis

Al sinds ik jong ben, schrijf ik verhalen, gedichten en dagboeken vol. Soms schrijf ik veel, andere periodes wat minder. De zomer voordat Roos ziek werd, was ik net weer vaker gaan schrijven. Daar ging ik mee door toen zij in de herfstvakantie in het ziekenhuis terecht kwam. Ik beschreef elke dag hoe het met haar ging, hoe het met mij ging. Tot die dag in december dat ze overleed. Het zijn uiteindelijk zeer gedetailleerde verslagen van haar laatste periode geworden. Naast mijn herinneringen zijn dit de kostbare (en moeilijke) terugblikken die mij meenemen in het verleden.

Na haar overlijden wist ik niet of ik het wel kon opschrijven. Of mijn handen de woorden konden vormen. Ze is dood. Mijn meisje, ze is er niet meer. Het werd nog definitiever dan het al was. Maar met dat ik de woorden vond, stroomde de verhalen opnieuw. En daar kon ik niet meer mee stoppen.

Eindeloze herhalingen

Ik schreef over de oorverdovende stilte na haar overlijden. Van diep, diep verdriet tot kleine lichtpuntjes. Vaak rauw op papier met eindeloze herhalingen. Tot het papier het niet meer aankon. Ik mis je, ik mis je. Waar ben je? En honderd keer ‘Waarom?’. Er kwam geen antwoord.

Maar ik bleef schrijven. Tussen de pagina’s kwam meer ruimte. Ik schreef nog wel, maar niet meer alleen over gemis. Ik kon me druk of boos maken over andere dingen, maar uiteindelijk ging het wel vaak om verdriet. Rouw in alle vormen. Over dat wat er niet meer is. Over wat niet meer komt. Over mijn mooie meisje.

De weg van rouw

Schrijven is mijn manier van vertellen. En ik denk dat het voor mij ook belangrijk is geweest dat ik dit heb kunnen delen. Zoals ik herkenning en erkenning vond voor wat ik voelde in andere blogs, wilde ik ook een inkijk geven in mijn leven met verlies. Ik leerde, door erover te schrijven, zelf ook over de weg van rouw. De golven die komen en gaan. De onverwachtse momenten en het doorleven van alle gebeurtenissen die ik zag aankomen. Verjaardagen, overlijden, alle eerste keren zonder haar.

Dragen

Na al die tijd dat ik heb mogen delen op deze manier, is het goed om ruimte te geven aan andere dingen. Ik wil iedereen bedanken voor het lezen, voor het delen van eigen verhalen. Voor het bespreekbaar maken van rouw.

Ik hoop dat ik op mijn manier woorden heb kunnen geven aan zo’n groot verlies. Mijn kind. Misschien wel jouw kind. We vergeten ze niet. Dragen het verlies voor altijd. Ik blijf vertellen. En nodig je uit dat ook te (blijven) doen.

Ontzettend veel liefs en troostende knuffels uit mijn hart, voor ieder die weet wat de weg van rouw is.