Blog Sanne | In conflict met God

Bestaat God?

Wat eens zo gewoon was, is nu een vraag waar ik geen antwoord meer op heb. Wat doen we op zondag? Ik raak steeds in conflict met mezelf en met God.

Ga je morgen mee naar de kerk? Het was een normale vraag. Maar niets voelt nog normaal. Wat heb ik te zoeken in de kerk? Waarvoor zou ik gaan? Ik ben niet op zoek naar iets. Ik ben het kwijt.

Want, bestaat God? Bestaat God werkelijk zoals ik hem kende? Of dacht te kennen? Ik snap er niets meer van. Ik weet niet eens meer of God bestaat. Ik geloof wel in een betere plek, een hemel. Waar zou Roos anders zijn? Misschien hoop ik op een hemel. Het is de enige hoop die ik heb om haar terug te zien.

Ik voel het niet meer

Geloven, ik voel het niet. Maar geloof is geen kwestie van voelen, toch? Maar nu weet ik het ook niet meer. Wat blijft er dan nog over? Ik denk wel dat er meer is. Veel meer dan ik weet, voel of denk te weten. Ik kan het bijna zien. Aanraken. Zoals ik haar voel om me heen of verbeeld dat ze hier zit. Maar begrijpen doe ik het niet. Er is ons zoveel gegeven. En ze is ons ontnomen. En er zijn gekke, mooie, bijzondere dingen gebeurd. Er is een enorme kracht waar ik op vaar. En ik kan wel honderd dingen noemen waar ik dankbaar voor ben, maar het maakt me steeds weer boos. Waarom kan dat alles niet mét haar?

Waarom? God, waarom? Het is de vraag die blijft hangen. En die staat als een blok tussen mij en God in. Mijn vertrouwen is weg. Totaal. Zelfs al krijg ik er zoveel voor terug, komt er zoveel wél goed. Om alles zit een rand van verdriet. Accepteren, een plek geven. Ik kan het niet, ik wil het niet. Ik kan nooit zeggen; het is goed zo. En een God die meehuilt, die dit niet heeft gewild? Misschien is het waar, maar ik snap het niet. Waarvoor leven we, waarom, waartoe? Ik voel me bedrogen.

Plaatjesbijbel

Boaz’ lievelingsboek is de plaatjesbijbel. Avond aan avond lees ik de verhalen voor aan mijn zoontje. En als hij ingewikkelde vragen stelt, antwoord ik dat ik het niet weet. Ik weet het niet meer. Ik wist zoveel. Maar het is leeg. Het is weg. Soms ben ik er bang van. Maar meestal wint boosheid het, met verdriet erachteraan. Want er zijn geen winnaars. Ik weet het niet beter. Ik weet het gewoon niet meer.

Als ik naar de kerk ga, vind ik soms iets wat ik niet zocht. Want ook dit verdriet, zoekt zijn weg in de gemeenschap. En tegelijk probeer ik het te laten rusten. Ik kan niet iets forceren, doen alsof. Alleen te leven bij de dag en hopen op een dag haar terug te mogen zien. Meer weet ik niet en dat is voor nu genoeg.