Blog Rebekka | Wat zou ik graag nog een keer midden in de nacht door mijn moeder wakker worden gemaakt

Het is bizar: je stapt in een trein die meer dan 200 km per uur gaat en een paar uur later stap je uit in een andere wereld. Samen met mijn vader ben ik onderweg naar Parijs. We hebben maar een klein stukje raam waar ik door naar buiten kijk. Het landschap zien veranderen en ondertussen wegdromen wakkert het vakantiegevoel aan. Al is dat vakantiegevoel anders dan een paar jaar geleden. 

‘Ons vaste ritueel: een gehaktbal. Al is het acht uur in de ochtend’

In gedachten ga ik naar vakanties van vroeger. Al weken voor het vertrek begint de voorpret al. Mama is de koning te rijk wanneer ze een huisje heeft gevonden met een wasmachine. Samen met haar en mijn zus de boodschappen doen is al een uitje op zich. Van die heel gewone dingen waarin we ons al helemaal kunnen verheugen op het moment dat we weggaan. 

Op de dag dat we vertrekken, word ik midden in de nacht wakker gemaakt door mijn moeder. Direct ben ik helemaal wakker: Jippie! We gaan op vakantie! En omdat ik met kleren aan ben gaan slapen kan ik direct naar beneden. Na het bidden voor de reis, stappen we de auto in om op weg te gaan.

Om de paar uur rijden stoppen we langs de snelweg. De achterbak gaat open en mijn moeder rommelt in wat tassen waar ze een paar campingbekers uit haalt. Het is tijd voor ons vaste ritueel van koffie, een broodje en een gehaktbal. Het maakt niet uit dat het acht uur in de ochtend is. Voor vertrek heeft mama altijd thermoskannen heet water klaargemaakt. Met oploskoffiepoeder (dat nooit echt goed oplost) staan we allemaal in een mum van tijd in onze cappuccino’s te roeren. De smaak van vakantie.  

Elke zomerperiode heb ik momenten dat ik word overvallen door nostalgie. Naar de vakanties dat ik als klein kind niet hoefde na te denken, maar gewoon mocht zijn. Dat ik alleen maar naar buiten hoefde te staren vanuit het autoraam en me te verwonderen over die grote, magische bergen die zichzelf ineens lieten zien. Naar die momenten dat mijn moeder helemaal in haar element was. En hoewel een vakantie met het hele gezin niet meer heel praktisch is, doet het me toch pijn. Dit kunnen we namelijk nooit meer doen, we zullen nooit meer compleet zijn.

‘We kijken elkaar even aan. Niemand hoeft iets te zeggen over mama’

Al struinend door de straten van Parijs komen we langs de zoveelste kerk. Omdat we dat graag doen, stappen we even binnen. Het is een verademing om de stilte op te zoeken in het midden van deze chaotische stad vol geluid. Ik kijk omhoog naar alle muurschilderingen en probeer te ontdekken welke Bijbelverhalen er staan afgebeeld. Wanneer we langs de bak met kaarsjes lopen, kijkt papa me aan. ‘Zullen we er eentje aansteken?’ Ik knik. Allebei steken we een kaarsje aan en zetten hem neer. Hoewel we niet meer woorden hebben uitgewisseld, weten we allebei genoeg. We branden een lichtje ter nagedachtenis aan mama.