Blog Jurgen | 'Zo lelijk, dat het bijzonder mooi is'

Het is weer zover. Het boeketje naast de foto van Luna staat er nog mooi bij, maar er ligt een blaadje van de roos op de grond. Een voorteken dat we weer op pad moeten naar onze huis-bloemist. Sinds het overlijden van Luna zetten we wekelijks een vers bloemetje bij haar foto. Er moet minimaal een roos in het boeketje zitten en voor de rest is alles goed voor ons.

Een mini-boeketje

In het begin vond ik het moeilijk om de bloemist binnen te lopen voor het bloemetje, ik stond daar dan te wachten en zag mensen met immense boeketten de deur uit lopen of uitbundige vazen vullen met de mooiste bloemen die je maar kunt voorstellen.

'Sinds het overlijden van Luna zetten we wekelijks een vers bloemetje bij haar foto'

“Kan ik je misschien helpen?” vraagt de jongedame van de bloemisterij.
“Mhhh, tsja, euh, euh,” stamel ik, “ik ben op zoek naar een mini-boeketje met minimaal een roos erbij.”
“Hoe groot moet het boeketje zijn of in wat voor vaasje komt het te staan?”
Mijn ogen schieten door de winkel op zoek naar een soortgelijk vaasje en ja hoor, er staat er nog één.

Een echt Luna-vaasje

Voor sommigen is het een foeilelijk vaasje, met veel kleuren en een drukke uitstraling. Maar voor ons is het een vaasje dat Luna zeker had uitgekozen als zij deze winkel binnen zou lopen. Het bestaat uit een wirwar van kleine gekleurde bloemetjes. Wij zeggen wel eens gekscherend “zo lelijk dat het bijzonder mooi is”. Een echt Luna-vaasje.

Dit vaasje heb ik overigens daar zelf gekocht toen ik langs de winkel liep en het daar ineens in een hoekje zag staan. Ik heb het zonder na te denken, of te vragen wat het kost, gekocht. Thuis aangekomen snapte mijn vrouw Karin meteen waarom ik het niet kon laten staan.

Witte roos met blauwe bloemetjes

Maar terug naar de jongedame die me aan het helpen is. Ik wijs naar het vaasje en meteen vraagt ze: “Oh is dit het bloemetje voor Luna?”. Verbaasd kijk ik haar aan en geef bevestigend antwoord.

Dan valt het kwartje. Mijn vrouw gaat meestal het bloemetje halen en zal waarschijnlijk het verhaal wel verteld hebben. “Moet het weer een witte roos zijn met blauwe bloemetjes? Want de witte rozen die ik nu binnen heb zijn aan de kleine kant,” zegt de bloemiste. Ik zeg haar dat een andere kleur van mij ook mag, en dat ze naar eigen inzicht een boeketje kan samenstellen.

Snel naar huis

Tijdens het pakken van de bloemen hebben we het over Luna, mijn vrouw, mijn dochter Senna, de twee honden en nog veel meer. Het voelt een beetje alsof ik “thuis” ben. Ik ben op mijn gemak en ik heb een voldaan gevoel. Nadat het boeketje mooi ingepakt is en ik betaald heb, bedank ik de bloemiste voor het mooie boeketje. Nu snel naar huis om het bij Luna te zetten.

'Waarom zou je lieve, betrokken, gepassioneerde mensen vermijden?'

Ik denk dat we maar eens om de beurt het bloemetje gaan halen, mijn vrouw Karin en ik. Want waarom zou je lieve, betrokken, gepassioneerde mensen vermijden?

En dan staat het boeketje naast Luna’s foto, een mini boeketje dat er voor mij uitziet als de mooiste grote bos bloemen die je maar kunt voorstellen. En iedere week krijgt Luna een nieuw boeketje, al bijna 7 jaar lang.

Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een kalendermomentje?'

Lees ook over:

Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een kalendermomentje?'

Elaine (27): ‘Als twaalfjarig kind dacht ik: ja, ik ga mijn zus redden’

Lees ook over:

Elaine (27): ‘Als twaalfjarig kind dacht ik: ja, ik ga mijn zus redden’