Blog Rebekka 'Ik kan alle domme spullen meenemen, maar mama kan ik niet meenemen'

Een toren lege verhuisdozen valt opnieuw om. Voor de zoveelste keer ben ik ertegenop gebotst. Enigszins gefrustreerd begin ik het opnieuw op te stapelen. Nu ik alles weer aan het inpakken ben, kan ik me nauwelijks bewegen in dit huisje. Ik ga namelijk weer verhuizen. Al mijn boeken, pannen, meubels en prullaria worden ingepakt en meegenomen. Alles kan mee vervoerd worden naar de volgende bestemming. Maar mama is achtergebleven in het vorige huis.

• Blog Rebekka | ‘Mama, ik kan het je niet meer vertellen, maar ik ben afgestudeerd'

  Blog Rebekka | ‘Mama, ik kan het je niet meer vertellen, maar ik ben afgestudeerd'

Soms beeld ik me in dat ik mijn moeder zie. We zitten samen naast elkaar op de bank, met een dekentje om een kopje thee te drinken. ‘Hoe gaat het?’ vraagt ze. Wat moet ik zeggen tegen haar? Waar moet ik beginnen met vertellen over wat ze allemaal niet meer mee heeft gemaakt? Hoe meer tijd er voorbijgaat, hoe meer er verteld moet worden. De lijst van gebeurtenissen wordt alleen maar langer en de drang om bij te kletsen groter.

Hoe vaak me wel niet is verteld dat ‘de scherpe randjes eraf gaan’. Voor mijn gevoel komen er andere scherpe randjes. De eerste klap en pijn vervagen. Maar hoe verder weg je bent van het moment dat je iemand fysiek hebt omarmt, dat iemand nog deel uitmaakte van je leven, hoe pijnlijker het wordt dat de lijst met ‘nog te vertellen’ langer en langer wordt.

Een nieuw hoofdstuk in mijn leven, is een nieuw hoofdstuk zonder mama

Mijn allereerste eigen huisje heeft ze nooit gezien. Nu ga ik alweer naar de volgende toe. Op naar het maken van nog meer nieuwe herinneringen waar zij niet bij zal zijn. En er komen nog zoveel ‘mooie’ momenten aan, zoals mijn diploma-uitreiking volgende maand, misschien ooit een nieuwe baan, misschien ooit nog grotere gebeurtenissen.

Tijdens het inpakken, uitzoeken van spullen en alle verhuisstress krijg ik soms een enorme zin om lekker geïnstalleerd op de bank van mijn nieuwe huisje te zitten waar ruimte is voor een grote kerstboom en leuke lampjes, veel kaarsjes en nog veel meer dingen waar ik nu geen ruimte voor had. En toch voel ik weerstand. Want een nieuw hoofdstuk in mijn leven is een nieuw hoofdstuk zonder mama. Ik kan alle domme spullen meenemen die eigenlijk geen enkele waarde hebben, maar mama kan ik niet meenemen in mijn verhuisdozen. Dat frustreert me.

Zou er dan echt niet nog een moment komen dat ik je kan bijpraten mama? Ik weet dat het niet meer kan. Toch blijf ik stiekem hopen tot dat moment wel komt.