Blog Rebekka | ‘Mama, ik kan het je niet meer vertellen, maar ik ben af­ge­stu­deer­d'

In ieder deel van mijn lijf voel ik de adrenaline gieren. Met een lach van oor tot oor gooi ik de deur van mijn slaapkamer open en kijk mijn moeder aan die in de gang staat. Voor een moment sta ik daar alleen maar met mijn tanden bloot en gebalde vuisten te kijken. Mama kijkt me aan en begint ook te lachen. Ze weet direct wat er is.

“Heb je het cijfer terug?”
“Ja”, roep ik uit. “Een 7.5! Dus ik heb mijn propedeuse gehaald!”
“Hoera”, juicht mijn moeder wanneer ze haar armen om me heen gooit voor een stevige knuffel.
Wat was ik blij en trots dat moment.

Inmiddels is het vijf jaar later wanneer ik aan een tafel met twee docenten en een externe zit. Het is mijn eindgesprek van de opleiding.

“We gaan je feliciteren", zegt een van de docenten.
Ik glimlach en zucht. Er valt een last van mijn schouders en ik kan ineens wat vrijer ademen. Ik ben afgestudeerd! Het is twee jaar later dan gepland, maar het is nu toch gebeurd. Van opluchting voel ik wat tranen in mijn ogen prikken. Maar de blijheid en de adrenaline die ik bij mijn propedeuse voelde: die zijn er niet.

Dat komt aan de ene kant omdat de persoon aan wie je dit zo graag wilt vertellen en het mee wil vieren er niet meer is. Wat had ik graag haar enthousiaste reactie gezien bij het vertellen dat ik het heb gehaald! En aan de andere kant doet het ook pijn om geen student meer te zijn. Want wat is ook dat anders gegaan dan ik me had voorgesteld.

Na het overlijden van mijn moeder kon school me even niet zoveel meer schelen. Ineens word je stilgezet bij de belangrijke dingen. Studeren stond voor mij niet in dat rijtje. Het was constant een strijd tussen het vinden van motivatie om door te gaan en omgaan met gemis. Waar ik de ene week van de energie barstte en vol vertrouwen werkte aan alle opdrachten, was ik de week erna weer bezig met hoe ik dit allemaal een leven lang moest volhouden zonder mama.

Alles raast voorbij

Na het goede nieuws stap ik weer in de trein. Nog één keer zie ik alles voorbijkomen wat ik de afgelopen jaren zag als ik naar buiten staarde na een lange schooldag. Altijd raast alles voorbij. Wanneer je gemis hebt en wanneer er iets te vieren valt: alles gaat gewoon door.

Mama, ik kan het je niet meer vertellen, maar ik ben afgestudeerd.

Het gemis voel je niet alleen op de momenten dat je iets te vieren hebt. Het is juist ook op de weg naar die mijlpalen toe. Mijn moeder motiveerde me en hielp me structuur te vinden (lees: ze zat me achter de broek aan wat ik soms bloedirritant vond, maar wel hielp).

Ik mis mama. Bij het krijgen van mijn uitslag en straks op de diploma-uitreiking. Maar ik miste haar ook zo erg in alle jaren die eraan voorafgingen. In elke overwinning bij het inleveren van een opdracht of de teleurstelling als ik een deadline niet had gehaald. Ik miste haar aanmoediging.

Misschien maakt dat het eindpunt zoveel minder leuk. Omdat mama ontbreekt. Niet alleen vandaag, maar al die jaren lang.