Blog Petra | Toeleven naar de sterfdag

November

Nog een maand, dan is het 12 november: de sterfdag van Laura. Enkele weken later die van Lennard. Elk jaar rond deze tijd bekruipt me een onbehagelijk gevoel. Zeker als november op de kalender staat, bouwt de spanning zich op. Eerst bijna onmerkbaar, maar hoe dichter de datum nadert, hoe meer voelbaar.

‘Ik leef weer terug in de tijd.’

De weken voorafgaand aan de sterfdag vragen veel energie. Er komen herinneringen, alleen al door hetzelfde jaargetijde, met hetzelfde weer. De geur in de lucht, de lichtinval en de kou van de nachten. Ik moet meer denken aan wat er in de weken voorafgaand aan het sterven gebeurde. Ik leef weer terug in de tijd.

Mijn angst die waarheid geworden was

Lennard, zó ziek, zwakker en zwakker. Liggend in de grote box in de woonkamer. Zijn arme lijfje, vechtend. Ik wakend naast hem in de nachten. Overdag de intensieve zorg die hij nodig had.
Laura, ook vechtend, tegen de angst en de depressie. Zó graag willen doorgaan op een normale manier, maar dat niet kunnen. De ritten naar de kliniek. Haar afstand nemen van mij, om uiteindelijk haar fatale stap te kunnen zetten. De schok toen ik hoorde dat ze er niet meer was. Mijn angst die waarheid geworden was.

Sterfdag

Veel mensen leven mee op de sterfdag van mijn kinderen. Ze wensen me sterkte toe voor op die moeilijke dag. Maar de periode eraan vooraf is minstens zo zwaar. Soms nog meer dan op de dag zelf. Dan komen en gaan de herinneringen, spoken ze in de nachten door mijn hoofd. Dan zit ik weken lang niet lekker in mijn vel, omdat ik zo tegen die sterfdag opzie en hem het liefste over wil slaan. Want een sterfdag herdenken van mijn kind, laat staan kinderen, dat had ik nooit mee willen maken.

‘De periode eraan vooraf is minstens zo zwaar.’

Vorig jaar heb ik samen met de jongens en mijn nichtje op Laura’s sterfdag een tatoeage laten zetten. Als aandenken aan Laura en als verbinding met elkaar. Het was goed om te doen en die dag te markeren. Dit jaar blijf ik thuis om in mijn eigen vertrouwde omgeving aan Laura en Lennard te denken.

Warme chocomel bij de Hema

Ik maak geen grote plannen. Neem een paar dagen extra vrij en ga wel zien wat er komt. En als ik ineens toch iets wil doen of maken, is het ook goed. Zo kan ik in alle rust naar de begraafplaats om bloemen te brengen. En misschien ga ik warme chocomel drinken bij de Hema, waar Laura werkte. Het liefst heb ik lieve mensen om me heen om die dag door te komen en ik probeer verder om het mezelf een beetje makkelijk te maken.

‘Het is een periode om de mooie herinneringen aan hen boven te laten komen.’

Twee sterfdagen in één maand. November is de maand van stilstaan bij mijn kinderen en mijn verdriet er laten zijn. Maar ook een periode om de mooie herinneringen aan hen boven te laten komen. Te denken aan wat ik van Lennard leerde en heel erg trots te zijn en blijven op die lieve mooie meid die Laura was.