Blog Petra | Het gaat net niet

Ruim een jaar ben ik weer volledig aan het werk. Het gaat me goed af. Als ik op mijn werk ben, waar ik zorg voor mensen met een verstandelijke beperking, stap ik in de rol die ik daar heb. Dat is heel prettig, want werken geeft voor mij afleiding van het verdriet dat er altijd is. Maar tegelijk is het ook een enorme valkuil.

Want door de rol die ik aanneem, zie je niet de Petra die ik thuis ben. Onder de laag van opgewektheid en positiviteit schuilt een in en in verdrietige moeder. Het vergt een behoorlijk staaltje schakelen dit vol te houden.

‘Het vergt een behoorlijk staaltje schakelen om dit vol te houden’

Daar komt bij dat mijn werkuren verdeeld worden in kortere stukjes en ik dus vaker naar mijn werk moet. Er zijn zo minder dagen over om ruimte te kunnen geven aan de rouw.

In de knel

Het gaat allemaal net, hoor ik mezelf steeds zeggen. Door me dit in te prenten, blijf ik doorgaan. Maar eigenlijk gaat het allemaal net níet en dat is wat ik vaker van mensen in mijn omgeving hoor. Het lukt niet meer om tot rust te komen en de rouw komt in de knel.

‘Het gaat allemaal net, maar eigenlijk gaat het allemaal net níet’

Sinds een paar weken ben ik voor een aantal uren in de week ziek gemeld om op zoek te gaan naar balans. Wat was het lastig om het aan te geven, maar ik merkte dat het niet anders kon. Als ik zo door zou gaan, zou ik me misschien helemaal ziek moeten melden. En zover wil ik het niet laten komen.

Aandacht

Het is zó belangrijk om die rouw de aandacht te geven. Wanneer ik dat niet kan, word ik rusteloos en somberder. Het verdriet kan dan nergens heen. Als ik me niet kan ontspannen, vind ik geen manier om vorm te geven aan de rouw en ben ik er niet bewust mee bezig.

‘Laura moest sterven aan het begin van de bloei van haar leven.’

De komende tijd wil ik proberen wat meer ontspanning te vinden en het verdriet de aandacht te geven die nodig is. Ik ga bezig in mijn mini-moestuintje, met mijn handen in de aarde. Ik probeer wat meer te wandelen om te kunnen denken aan mijn meisje, die deze week haar 22e verjaardag zou vieren.

Ik kijk naar de boom voor het huis, waar de koolmeesjes in zitten en de eerste bloesemknopjes opengaan. Het is prachtig, maar ook verdrietig om te zien als ik besef dat Laura moest sterven aan het begin van de bloei van haar leven.