Blog Petra | ‘Ik leer langzaam weer genieten, maar jubelen gaat me te ver’

Het is een mooie zondagochtend. Af en toe bezoek ik weer een kerkdienst en ook vandaag ga ik ervoor. Ik vind het fijn om weer in de kerk te zijn, om de mensen te ontmoeten en een praatje te maken. Om samen te zijn en te zingen, wat eindelijk weer mag nadat de maatregelen zijn versoepeld.

Ingewikkelde thema’s

Maar sinds het overlijden van Lennard en Laura vind ik het bezoeken van een kerkdienst ook erg intensief. Veel van wat er in de kerk gezegd wordt, heeft een grotere lading gekregen nu zij er niet meer zijn.

Mijn hoofd linkt bijna alles wat ik hoor automatisch aan hen en aan wat er met hen gebeurd is. Daardoor zijn levensvragen, zoals de zin van het bestaan, Gods liefde voor de mensen en leven in vrijheid, ingewikkelde thema’s geworden. Voor mij is geloven gecompliceerder dan voorheen.

Jubeljaar

Vanmorgen wordt in de kerk het jaarthema geïntroduceerd: Het Jubel- of Sabbatsjaar. Het moet maar, denk ik, als ik over dit onderwerp hoor. Niet iedereen zit -gelukkig- in een rouwproces.

Ik heb er wel begrip voor dat een thema als dit gekozen wordt. Maar persoonlijk zit ik met kromme tenen als ik eraan denk dat er gejubeld moet worden. Ik merk dat ik wel langzaam weer leer om te genieten van kleine dingen, maar jubelen… Dat gaat me echt te ver.

Ketting van rouw

Daar zit ik, in de kerk. Ik zing mee met de liederen en luister naar de preek. Ik doe mijn best om niet al te gereserveerd te luisteren. Het gaat over leven in vrijheid, vrij van wat je tegen kan houden om bij God te zijn.

Ik denk aan de rouw die me in beslag kan nemen, die me aan de ketting houdt omdat ik mijn lieve kinderen zo mis. En dat het daardoor moeilijk is om het leven te leven. Ik weet niet goed hoe ik deze twee moet combineren, in vrijheid leven en leven met rouw.

Oud verdriet bestaat niet

Dan hoor ik zinnen waardoor ik word geraakt: “Als er verdriet in je leven is omdat je iemand moet missen en je vast zit aan de ketting van rouw, mag je bedenken dat God je verdriet ziet. Hij pakt het verdriet niet van je af, zoals mensen dat soms onbedoeld doen. God weet dat verdriet niet weggaat. Hij laat je verdriet staan en ziet elke traan. Want oud verdriet bestaat niet.”

Troost

De woorden geven me ontspanning. Door het gegeven dat mijn verdriet er mag zijn en erkend wordt, krijg ik ruimte. Naast alle ingewikkelde vragen kan het zo eenvoudig zijn. Mijn verdriet is er niet minder door en dat hoeft ook niet. Maar wat ik net hoorde geeft me een stukje troost.